Tip:
Highlight text to annotate it
X
Translator: Jeta Rudi Reviewer: Helena Bedalli
Do të iu tregoj pak në lidhje me sjelljen jo-racionale.
Jo tuajën, natyrisht. Por atë të njerëzve të tjerë.
(Të qeshura)
Pasi shpenzova disa vjet në Institutin Teknologjik të Massachusetts (MIT),
kuptova që të shkruash artikuj akademik nuk është edhe aq dëfryese.
S'e di sa nga ato i lexoni.
Por nuk të sjellin kënaqësi t'i lexosh dhe nganjëherë nuk të sjellin kënaqësi t'i shkruash.
Edhe më keq është t'i shkruash.
Kështu që vendosa të shkruaja diçka që sjell më shumë kënaqësi.
Dhe më lindi ideja që të shkruaja një libër gatimi.
Dhe titulli për librin e gatimit do të ishte
"Si të hahet pa thërrime: Arti i të ngrënit mbi lavaman."
(Të qeshura)
Dhe do të ishte një shikim mbi jetën përmes kuzhinës.
Dhe unë isha mjaft i ngazëllyer për këtë gjë. Do të flisja
pak në lidhje me kërkimet shkencore, pak në lidhje me kuzhinën.
Ne bëjmë aq shumë në kuzhinë që mendova që do të ishte interesant.
Dhe i shkrova dy kapituj.
Pastaj i dërgova tek MIT Press dhe ata thanë,
"Lezetshëm. Por, jo për ne. Shko gjej ndonjë publikues tjetër."
Provova njerëz të tjerë dhe të gjithë më thanë të njejtën gjë.
"Lezetshëm. S'është për ne."
Derisa dikush më tha,
"Shiko, nëse je serioz në lidhje me këtë,
ti së pari duhet të shkruash një libër për kërkimet shkencore. Duhet të publikosh diçka.
Dhe më pas do të kesh mundësinë të shkruash diçka tjetër.
Nëse me të vërtetë dëshiron ta bësh këtë gjë, atëherë duhet ta bësh."
Dhe unë i thashë, "E dini, unë me të vërtetë nuk dëshiroj të shkruaj për kërkimet e mia shkencore.
E bëj këtë punë gjithë ditën. Dua të shkruaj diçka tjetër.
Diçka më të lirë, më pak të kufizuar".
Dhe ky person ishte shumë i fuqishëm, dhe tha:
"Shiko. Kjo është mënyra e vetme se si do ta bësh ndonjëherë".
Dhe unë thashë, "Në rregull, nëse më duhet ta bëj --"
Kisha ca kohë pushim (nga mësimdhënia). Thashë: "Do të shkruaj në lidhje me kërkimet e mia shkencore
nëse nuk ka kurrfarë mënyre tjetër. Dhe më pas do të mund ta bëj librin tim të gatimit".
Kështu që e shkrova një libër në lidhje me kërkimet e mia shkencore.
Dhe doli të ishte mjaft mirë, në dy aspekte.
Para së gjithash ndjeva kënaqësi teksa shkruaja.
Por gjëja më interesante ishte që
fillova të mësoja nga njerëzit.
Është kohë fantastike për të shkruar.
Ngase ka kaq shumë vlerësime që mund të marrësh nga njerëzit.
Njerëzit më shkruajnë për përvojat e tyre personale,
si dhe për shembujt e tyre, për gjërat me të cilat nuk pajtohen,
dhe për nuancat.
Bile edhe fakti që jam këtu. Po mendoj, në disa ditët e fundit,
kam njohur lartësitë e të sjellurit në mënyrë obsesive
që kurrë më parë s'e kam menduar.
(Të qeshura)
E cila mendoj që është magjepëse.
Do të iu tregoj pak në lidhje me sjelljen jo-racionale.
Dhe dëshiroj të filloj duke iu dhënë disa shembuj të iluzioneve pamore
si metaforë për racionalizmin.
Kështu që mendo për këto dy tabela.
Dhe ju me siguri keni parë këtë iluzion.
Nëse do iu pyesja cila anë është më e gjatë, ana vertikale e tabelës në të majtë,
apo ana horizontale a tabelës në të djathtë?
Cila duket më e gjatë?
A sheh ndokush diçka tjetër pos që ajo në të majtën është më e gjatë?
Jo, apo jo? Është e pamundur.
Por gjëja e mirë në lidhje me iluzionet pamore është që ne lehtësisht mund të demonstrojmë gabimet.
Kështu që mund të vë disa vija. Nuk ndihmojnë.
Mund t'i vë vijat me lëvizje.
Dhe përderisa ju besoni që unë nuk i kam zvogëluar vijat,
gjë të cilën unë s'e kam bërë, unë iu kam vërtetuar që sytë tuaj iu kanë mashtruar.
Tani, gjëja interesante në lidhje me këtë
është që kur të heq vijat,
është sikurse po të mos kishit mësuar asgjë fare në minutën e fundit.
(Të qeshura)
Nuk mund të shihni këtë dhe të thoni: "Në rregull, tani e shoh realitetin ashtu si është."
Apo jo? Është e pamundur ta tejkaloni këtë
ndjenjë që kjo është në fakt më e gjatë.
Intuita jonë po na mashtron më mënyrë të përsëritshme, të parashikueshme dhe të pandryshueshme.
Dhe nuk ka pothuajse asgjë që ne mund të bëjmë në lidhje me këtë.
Përveç që të marrim një vizore dhe ta masim atë.
Ja ku është një tjetër. Kjo është një nga iluzionet e mia më të preferuara.
Çfarë ngjyre shihni aty tek shigjeta lart?
Bojë kafe. Faleminderit.
Poshtë? Të verdhë.
Del që janë ngjyra e njejtë.
A mund t'i sheh ndokush si ngjyrën e njejtë?
Shumë shumë vështirë.
Mund ta mbuloj pjesën tjetër të kubit.
Dhe nëse e mbuloj pjesën tjetër të kubit ju mund të shihni që ngjyrat janë të njëjta.
Dhe nëse nuk më besoni, mund të merrni prezantimin më vonë
dhe të bëni ca arte dhe zeje dhe të shihni që janë të njëjta.
Por përsëri është i njëjti tregim
që nëse heqim prapavijën,
iluzioni kthehet prapa. Apo jo.
Nuk ka mënyrë se si të mos shohim iluzionin.
Mbase nëse je i verbër për ngjyra të caktuara mendoj që nuk do të mund të shihje këtë.
Dëshiroj që të mendoni për iluzionin si një metaforë.
Të parit është njëra nga gjërat më të mira që mund të bëjmë.
Ne kemi një pjesë të madhe të trurit që i përkushtohet të parit.
Më të madhe se pjesët që i përkushtohen çfarëdo gjëje tjetër.
Ne i përkushtojmë më shumë orë të ditës shikimit se çfarëdo gjëje tjetër.
Dhe ne jemi të dizanjuar në mënyrë evolucionare që të mund të shohim.
Dhe nëse ne kemi këto gabime të parashikueshme dhe të përsëritshme në të pamur,
gjë në të cilën ne ia dalim aq mirë,
çfarë janë shanset që ne s'bëjmë edhe më shumë gabime
në një gjë të cilën ne s'ia dalim mbanë edhe aq mirë.
Për shembull, vendim-marrja financiare.
(Të qeshura)
Diçka për të cilën s'kemi arsye evolucionare që ta bëjmë.
Ne nuk kemi një pjesë të specializuar të trurit për këtë gjë,
dhe nuk e bëjmë këtë për shumë orë të ditës.
Dhe argumenti mund të jetë në ato raste
gjëja e cila bën që të bëjmë edhe më shumë gabime.
Dhe edhe më keq, nuk kemi një mënyrë të lehtë për të parë ato.
Sepse në iluzione pamore ne mundemi lehtësisht të demonstrojmë gabimet.
Në iluzionet njohëse është shumë shumë më vështirë
t'iu demonstrohen njerëzve gabimet.
Kështu që dëshiroj t'iu tregoj për disa iluzione njohëse,
ose iluzione në lidhje me vendim-marrje, në të njejtën mënyrë.
Dhe kjo është nga një nga diagramat që pëlqej më së shumti në shkencat shoqërore.
Është nga një artikull shkencor nga Johnson dhe Goldstein.
Dhe ajo thjesht paraqet
përqindjen e njerëzve të cilët kanë treguar
që ata janë të interesuar të dhurojnë organet e tyre.
Kjo është nëpër vende të ndryshme në Europë. Dhe në fakt sheh
dy lloj shtetesh.
Shtetet në të djathtë që duket që dhurojnë shumë.
Dhe shtetet në të majtë që duket që dhurojnë mjaft pak,
ose në krahasim shumë më pak.
Pyetja është: Përse? Përse disa shtete japin shumë
dhe disa shtete japin pak?
Kur pyet njerëzit për këtë,
ata zakonisht mendojnë që ka të bëjë diçka me kulturën.
Apo jo? Sa duan ata t'ia dinë për njerëzit e tjerë?
T'i ***ësh organet dikujt tjetër
ka të bëj mbase me atë se sa përkujdesesh për shoqërinë, sa i lidhur je.
Ose mbase ka të bëjë me fenë
Nëse shikoni këtë diagramë
mund të shihni që vendet për të cilat zakonisht mendojmë që janë shumë të ngjashme
në faktin shfaqin sjellje shumë të ndryshme.
Për shembull, Suedia është në fund fare në anën e djathtë.
Dhe Danimarka të cilën e mendojmë si kulturalisht të ngjashme
është në fund fare në anën e majtë.
Gjermania është në të majtë. Dhe Austria është në të djathtë.
Hollanda është në të majtë. Dhe Belgjika është në të djathtë.
Dhe më në fund, bazuar në versionin tuaj të veçantë
në lidhje me ngjashmërinë përbrenda Europës,
mund të mendoni për Mbretërinë e Bashkuar dhe Francën si kulturalisht të ngjashme ose jo.
Por del që në çështjen e dhurimit të organeve ato janë shumë të ndryshme.
Meqë ra fjala, Hollanda është një tregim interesant.
Hollanda është si të thuash më e madhja në grupin e të vegjëlve.
Del që ata arritën 28 përqind
pasi që i dërguan letra me postë secilës shtëpi
duke iu lutur njerëzve që t'i bashkangjiten këtij programi të dhurimit të organeve.
E dini shprehjen: "T'iu lutesh njerëzve të dërgon vetëm deri te një pikë."
Është 28 përqind në dhurimin e organeve.
(Të qeshura)
Por çfarëdo qoftë që shtetet në të djathtë janë duke bërë
ato po bëjnë diçka shumë më mirë sesa vetëm t'iu luten njerëzve.
Kështu që çfarë po bëjnë?
Del që sekreti ka të bëjë me një formular te DMV.
Dhe ja si është tregimi.
Shtetet në të majtë kanë një formular te DMV
që duket pak a shumë kështu.
Shënjo kutinë më poshtë nëse dëshironi të mirrni pjesë
në programin e dhurimit të organeve.
Dhe çfarë ndodh?
Njerëzit nuk shënjojnë. Dhe ata nuk bashkangjiten.
Vendet në të djathtë, ato që dhurojnë shumë,
kanë një formular paksa më ndryshe.
Thotë shënjo kutinë më poshtë nëse nuk dëshiron të marrësh pjesë.
Është interesant që kur njerëzit marrin këtë,
ata përsëri nuk e shënjojnë kutinë. Ndaj edhe i bashkangjiten programit.
(Të qeshura)
Tani mendo se çfarë nënkupton kjo gjë.
Ne zgjohemi në mëngjes dhe ne ndjejmë që po marrim vendime.
Ne zgjohemi në mëngjes dhe hapim dollapin.
Dhe ne ndjejmë që vendosim se çfarë të mbathim.
Dhe ne hapim frigoriferin. Dhe ne ndjejmë që vendosim se çfarë të hamë.
Çfarë kjo nënkupton është që
shumë nga këto vendime nuk qëndrojnë në ne.
Ato qëndrojnë në personin që e ka dizenjuar atë formular.
Kur hyn në DMV,
personi që e ka dizanjuar formularin do të ketë ndikim të madh
në atë që ti do të vendosësh të bësh përfundimisht.
Është po ashtu vështirë të kemi intuitë për këto rezultate. Mendoje këtë gjë edhe vetë.
Sa prej jush besoni
që nëse shkoni për të përtrirë patentën e shoferit nesër,
dhe shkoni te DMV-ja,
dhe hasni në një nga këta formularë,
që në fakt do të ndryshonin sjelljen tuaj?
Shumë, shumë vështirë të mendohet që ju do të keni ndikim mbi ne.
Ne mund të themi: "Oh, këta Europianët qesharakë. Sigurisht që do të kishin ndikim mbi ta."
Por kur varet nga ne
ne kemi një ndjenjë të tillë që ne jemi në karrigen e shoferit,
ne kemi një ndjenjë të tillë që e kemi situatën nën kontroll,
dhe ne po marrim vendimin,
dhe është shumë vështirë bile edhe të pranojmë
idenë që në fakt ne kemi
iluzionin e marrjes së vendimit, në vend të vendimit në realitet.
Tani, ju mund të thoni,
"Këto janë vendime që neve s'na interesojnë."
Në fakt, sipas përkufizimit, këto janë vendime
në lidhje me diçka që do të na ngjajë pasi të vdesim.
Çfarë tjetër mund të na interesojë më pak
sesa diçka që na ngjan pasi të vdesim?
Kështu që një ekonomist i zakonshëm, dikush që beson në racionalizëm,
do të thoshte: "E dini çfarë? Çmimi i marrjes së lapsit
dhe shënjimi me V, është më i lartë se sa
përfitimi i mundshëm nga vendimi."
Kështu që kjo është arsyeja se pse e shohim këtë efekt.
Por në fakt, nuk është sepse është kaq lehtë.
Nuk është për shkak se është i parëndësishëm. Nuk është për shkak se nuk na intereson.
Është e kundërta. Është ngase na intereson.
Është e vështirë dhe është e ndërlikuar.
Dhe është aq e ndërlikuar saqë nuk dimë se çfarë të bëjmë.
Dhe ngaqë nuk ia kemi idenë se çfarë të bëjmë
ne zgjedhim çfarëdoqoftë është zgjedhur për ne.
Do t'iu *** edhe një shembull në lidhje me këtë.
Kjo është nga një artikull akademik shkruar nga Redelmeier dhe Schaefer.
Dhe ata kanë thënë: "Në fakt ky efekt ndodh edhe te ekspertët,
njerëz që paguhen mirë, ekspertë në vendimet e tyre,
e bëjnë shumë këtë gjë ."
Dhe ata thjesht morën një grup doktorësh.
Dhe iu prezentuan atyre një rast të një pacienti.
Këtu kemi një pacient. Është bujk në moshën 67 vjeçare.
Ai ka pasur nga dhimbje në vithen e djathtë për ca kohë.
Dhe pastaj iu thanë doktorëve,
"Ju patët vendosur para ca kohësh
që asgjë s'po funksionon për këtë pacient.
Të gjitha këto barëra. Asgjë si duket nuk po funksionon.
Kështu që e patët drejtuar pacientin tek terapia e ndërrimit të vithes.
Ndërrim të vithit. Në rregull?"
Kështu që pacienti është në rrugë e sipër për të ndërruar vithin.
Dhe pastaj gjysmës tjetër të doktorëve iu thanë,
"Dje keni shikuar rastin e një pacienti
dhe keni kuptuar që patët harruar të provoni një nga barërat.
Nuk keni provuar ibuprofen.
Çfarë do të bënit ju? A do të kthenit pacientin prapa dhe të provonit ibuprofen?
Apo do i linit të shkonin dhe të ndërronin vithin?"
Lajmi i mirë është që shumica e doktorëve në këtë rast
vendosën të thirrnin përsëri pacientin dhe të provonin ibuprofen.
Shumë mirë për doktorët.
Grupit tjetër të doktorëve, ata iu thanë,
"Dje kur rishikuat një rast
keni kuptuar që ka dy barëra që s'i keni provuar ende,
ibuprofen dhe piroxicam."
Dhe ata thanë: "Ka dy barëra që s'i keni provuar. Çfarë do të bënit?
Do t'i linit të shkonin, apo do t'i thërrisnit përsëri.
Dhe nëse i thirrni prapë cilin nga barërat do të provoni ibuprofen apo piroxicam? Cilën?"
Tani mendo në lidhje me këtë. Ky vendim
e bën po aq të lehtë vendimin për të lënë pacientin të vazhdojë me ndërrimin e vithit.
Por t'i kthesh prapa, papritmas bëhet më e ndërlikuar.
Ka edhe një vendim më tepër.
Çfarë ndodh tani?
Shumica e doktorëve tani zgjedhin të lënë pacientin të shkojë
të ndërrojë vithin.
Shpresoj që kjo gjë iu shqetëson, meqë ra fjala --
(Të qeshura)
kur të shkoni për të takuar doktorin tuaj.
Çështja është që asnjë doktor nuk do të thoshte ndonjëherë,
"Piroxicam, ibuprofen, ndërrim të vithit.
Le të shkojmë me ndërrim të vithit."
Por në momentin që vendosni këtë paraprakisht
ka një fuqi të madhe mbi çfarëdo qoftë që njerëzit bëjnë më në fund.
Do t'iu *** edhe disa shembuj në lidhje me vendim-marrjen jo-racionale.
Imagjinoni që iu *** një zgjedhje.
Dëshironi të shkoni për një fundjavë në Romë?
Të gjitha shpenzimet e paguara,
hotelin, transportin, ushqimin, mëngjesin,
mëngjes të lehtë, gjithçka.
Apo një fundjavë në Paris?
Tani, një fundjavë në Paris, një fundjavë në Romë, këto janë dy gjëra të ndryshme.
Ata kanë ushqim të ndryshëm, kulturë tjetër dhe art tjetër.
Tani imagjinoni që i shtoj edhe një zgjedhje bashkësisë
zgjedhje të cilën askush s'e dëshiron.
Imagjino që unë them: "Një fundjavë në Romë,
një fundjavë në Paris, ose të iu vidhet makina?"
(Të qeshura)
Është ide qesharake. Sepse pse mundësia që t'iu vidhet makina,
në këtë bashkësi, do të ndikonte në çfarëdo qoftë?
(Të qeshura)
Por çfarë nëse mundësia që t'iu vidhet makina
nuk është saktësisht kështu.
Çfarë nëse do të ishte një udhëtim në Romë, të gjitha shpenzimet të paguara,
transporti, mëngjesi.
Por nuk përfshin kafe në mëngjes.
Nëse dëshiron kafe, duhet të paguash vetë për të. Kushton €2,50.
Tani në njëfarë mënyre,
duke qenë se mund të keni Romën me kafe,
pse do të zgjidhje Romën pa kafe?
Është sikur më parë të zgjidhnit t'iu vidhej makina. Pra është zgjedhje inferiore.
Por merr me mend çfarë ndodhi. Në momentin që shtoni Romën pa kafe,
Roma me kafe bëhet më e kërkuar. Dhe njerëzit e zgjedhin atë.
Fakti që ke Romën pa kafe
bën Romën me kafe të duket më e mirë.
Dhe jo vetëm në krahasim me Romën pa kafe, por më e mirë edhe në krahasim me Parisin.
(Të qeshura)
Ja ku i kemi dy shembuj të këtij parimi.
Kjo ishte një reklamë nga revista "Ekonomisti" para disa vitesh
që na jepte tri zgjedhje.
Abonim përmes internetit për 59 dollarë.
Abonim për revistën e shtypur për 125.
Ose mund t'i marrësh të dyja për 125.
(Të qeshura)
Tani unë shikova këtë dhe thirra në telefon "Ekonomisti"-n.
Dhe u mundova që të zbuloja se çfarë kishin ndër mend.
Dhe ata më kaluan nga njëri person te tjetri dhe më pas te tjetri.
Kur më në fund më kaluan te personi që merrej me faqen e internetit.
Dhe i thirra dhe ata shkuan të shikonin se çfarë po ngjante.
Gjëja tjetër që mora vesh ishte që e kishin hequr reklamën. Pa asnjë shpjegim.
Kështu që vendosa të bëja një eksperiment
që do të më pëlqente shumë sikur "Ekonomisti" ta kishte bërë me mua.
Mora këtë dhe iu a dhashë 100 studentëve në MIT.
Dhe iu thashë: "Çfarë do të zgjidhnit?"
Këto janë rezultatet nga ndarja e tregut. Shumica e njerëzve kishin zgjedhur paketën me të dy abonimet.
Fatmirësisht asnjë s'kishte zgjedhur vetëm abonimin për revistën e shtypur.
Kjo do të thotë që studentët tanë dinë të lexojnë.
(Të qeshura)
Por tani nëse ke një mundësi që s'e dëshiron askush
mund ta heqësh fare. Apo jo?
Kështu që printova edhe një variant të kësaj.
Ku e hoqa variantin e mesëm.
Ia dhashë 100 studentëve të tjerë. Ja se çfarë ndodhi.
Varianti i mëparshëm më i kërkuar u bë tani varianti më pak i kërkuar.
Dhe ai që ishte më pak i kërkuar më parë u bë më shumë i kërkuar.
Ajo që po ndodhte është që varianti që ishte i papërdorshëm
në mes, ishte i papërdorshëm në kuptimin që askush s'e dëshironte atë.
Por nuk ishte i papërdorshëm në aspektin që i ndihmonte njerëzit të zbulonin
se çfarë dëshironin.
Në fakt, krahasuar me variantin në mes,
i cili ishte të marrësh vetëm revistën e shtypur për 125,
varianti për revistën e shtypur dhe elektronike bashkë për 125 dukej si një ofertë e shkëlqyer.
Dhe si rrjedhojë, njerëzit e zgjidhnin atë.
Ideja kryesore këtu, meqë ra fjala,
është që ne në fakt nuk i dimë aq mirë parapëlqimet tona.
Dhe ngaqë ne nuk i dimë parapëlqimet tona edhe aq mirë
ne bëhemi të prekshëm nga të gjitha këto ndikime nga forca të jashtme.
Mundësitë e parazgjedhura, variantet e veçanta që na prezantohen. E kështu me radhë.
Edhe një shembull të kësaj.
Njerëzit mendojnë që kur merremi me tërheqjen fizike,
ne shohim dikë, dhe e dimë menjëherë se a na pëlqejnë apo jo.
Tërhiqemi ose jo.
Kjo është edhe arsyeja se pse kemi këto farë takimesh katër minutëshe.
Kështu që vendosa ta bëj këtë eksperiment me njerëz.
Do t'iu tregoj imazhe grafike të ca njerëzve - jo të njerëzve realë.
Eksperimenti ishte me njerëz.
Iu tregova disa njerëzve një fotografi të Tomit, dhe një fotografi të Xherit.
Dhe iu thashë: "Me kë do të dilje në takim? Me Tomin apo me Xherin?"
Por për gjysmën e njerëzve e shtova edhe një variant të shëmtuar të Xherit.
Përdora programin Photoshop dhe e bëra Xherin paksa më pak tërheqës.
(Të qeshura)
Për pjesën tjetër të njerëzve shtova një variant të shëmtuar të Tomit.
Dhe pyetja ishte, nëse Xheri i shëmtuar dhe Tomi i shëmtuar
do të ndihmonin vëllain e tyre përkatës më tërheqës?
Përgjigjja ishte absolutisht po.
Kur Xheri i shëmtuar ishte një nga variantet, Xheri ishte më i kërkuar.
Kur Tomi i shëmtuar ishte një nga variantet, Tomi ishte më i kërkuar.
(Të qeshura)
Kjo me siguri ka dy nënkuptime të qarta
për jetën në përgjithësi.
Nëse ndonjëherë shkoni nga një pijetore te tjetra kë duhet të merrni me vete?
(Të qeshura)
Duhet të merrni dikë që është paksa më i shëmtuar se sa ju.
(Të qeshura)
Të ngjashëm. Të ngjashëm... por paksa më të shëmtuar.
(Të qeshura)
Pika e dytë, natyrisht është që
nëse dikush tjetër iu fton juve, ju e dini se çfarë mendojnë ata për ju.
(Të qeshura)
Tani po e kuptoni.
Cila është pika e përgjithshme?
Pika e përgjithshme është që kur mendojmë në lidhje me ekonominë, ne kemi
këtë pamje të bukur të natyrës njerëzore.
"Çfarë mjeshtërie është njeriu! Sa fisnik në arsye!"
Ne kemi këtë pamje për veten, për të tjerët.
Pikëvështrimi i Ekonomisë së Sjelljes
është më pak bujar me njerëzit.
Në fakt në kuptimin mjekësor, ky është pikëvështrimi ynë.
(Të qeshura)
Por ka një rreshtim të argjendtë.
Rreshtimi i argjendtë është, mendoj,
pak a shumë arsyeja se pse Ekonomia e Sjelljes është interesante dhe dëfryese.
A jemi ne Superman? Ose a jemi ne Homer Simpson?
Kur bie fjala te ndërtimi i botës fizike,
ne pak a shumë kuptojmë kufizimet tona.
Ne ndërtojmë shkallë. Ne po ndërtojmë këto gjëra
që qartësisht jo të gjithë mund t'i përdorin.
(Të qeshura)
Ne kuptojmë kufizimet tona.
Dhe ne ndërtojmë perrreth tyre.
Por për çfarëdo arsye, kur vjen puna te puna jonë mendore,
kur dizanjojmë gjëra sikurse sigurimi shëndetësor, plani i daljes në pension, tregun e aksioneve,
ne disi harrojmë idenë që ne jemi të kufizuar.
Mendoj që nëse ne kuptojmë kufizimet tona të njohjes
në të njejtën mënyre sikurse kuptojmë kufizimet tona fizike,
edhe pse ato s'na shikojnë në fytyrë në të njejtë mënyrë,
ne do të mund të dizanjonim një botë më të mirë.
Dhe ajo, mendoj, është shpresa e kësaj gjëje.
Ju faleminderit shumë.
(Duartrokitje)