Tip:
Highlight text to annotate it
X
Nëse më ndodh diçka,
a mund të përkujdesesh që
kjo të arrijë tek gruaja ime?
Ma kishte dhënë tërë pagën.
Nuk e kishte shpenzuar asnjë qindarkë.
Dua që familja ime ta dinë
se kam menduar për ta.
Të gjithë ndihmësit në kuvertë!
Ejani këtu lart,
ju ***ë përtacë!
Titrat nga w3ssy
Resynch by UniVerseHub
::Titra Shqip nga UniVerseHub::
[ www.titrashqip.webs.com ]
Lufta tashmë na kishte gjetur.
Ndalim i plotë!
Plezent, mbaje atë dritë.
Një anije transporti
që i kishte bartur 1300 njerëz
ishte ndarë përgjysmë nga një torpedo.
Ne ishim të parët që mbërritëm
në vendin e ngjarjes.
Ndaleni motorin!
Ndalesë e plotë!
Ne ishim tingulli i vetëm.
Shokë!
S’ka dyshim se ne
s’mund t’i shkelim ata maskarenj.
Zini pozitat e luftimit!
Çka?
A është ky i fundit?
Kapiten!
M’i bën lëmsh vizatimet e mia!
Ma jep dorën.
A je mirë, kapiten Majk?
Po të pret një vend i mirë
në parajsë. Një vend i mirë.
Si shkojnë nganjëherë punët...
ke të drejtë të tërbohesh si qen
të shash, ta mallkosh fatin...
Por, kur të vjen fundi...
duhet të dorëzohesh.
Kapiten.
1328 burra vdiqën atë ditë.
U thashë lamtumirë
Çerokut, Denis Smitit.
Xhon Grimi, i cili e kishte ditur,
vdiq aty.
Gruas së Plezent Kurtisit
ia dërgova paratë.
U thash lamtumirë
binjakut Vic Brodi
dhe Majk Klarkut, kapitenit
të anijes tërheqëse "Çellzi"
U thash lamtumirë të gjithë burrave të tjerë,
që të gjithë i kishin ëndrrat e tyre,
të gjithë burrave që kishin dashur të bëhen
***ës sigurimi, doktorë,
avokatë apo kryepleq indianë.
Këto gjëra nuk ndreqen.
Në këtë vend, vdekja
nuk dukej e natyrshme.
Kurrë s’kisha parë më parë
kolibër aq larg në det.
As më parë, as kurrë.
Dhe në maj të vitit 1945,
kur i kisha 26 vjet...
Po vij!
Kuini? -Po.
O Perëndi!
U ktheve në shtëpi!
O Zot! U ktheve!
Më lër të të shoh!
Kush është ky njeri, nënë? – Bija ime,
ky është vëllai yt, Benxhamini.
Nuk e kam ditur se kam vëlla.
Ka një mori gjërash që nuk i di ti.
Mjaft fshive! Pastro duart
dhe më ndihmo ta rregulloj tavolinën. Eja!
Ndal pak. Dukesh
sikur të ishe lindur sërish!
Më i ri se pranvera.
Mendoj se ai prifti që të preku
me dorë ta dhuroi një jetë të dytë.
E kam ditur qysh kur të
kam parë se ti je i veçantë.
E di çka, gjunjët më janë tharë,
sepse kam rënë në ta
çdo natë, duke iu lutur Zotit që
të të kthejë në shtëpi shëndosh e mirë.
Të kujtohet çfarë të pata thënë?
Kurrë s’mund ta dish se çfarë të sjellë e ardhmja?
- Ashtu pra. Ulu.
A ke mësuar ndonjë gjë
që ia vlen të përmendet?
- Epo, s’ka dyshim se i kam parë ca gjëra.
- Ke parë dhembje.
Edhe pak gëzim? – Patjetër, patjetër se kam parë.
-Po, këtë dua ta dëgjoj unë.
Pa shiko...
-Ku është Tizi?
Oh, shpirt!
Znj. Uedhërz vdiq në gjumë
një natë të prillit të kaluar.
Nënë, më vjen keq. – Mos u brengos
për këtë, shpirti im.
Epo, kanë mbetur vetëm një
apo dy nga to.
Shumica janë të reja.
Kujtoj se edhe ato po presin në radhë,
si të gjithë të tjerët.
Më vjen aq mirë
që më je kthyer në shtëpi.
Tani do të ta gjejmë një grua
dhe një punë të re.
Eja më ndihmo ta rregulloj tavolinën.
Benxhamin! Po humb kohë, shpirt.
Është e shurdhër si guri.
Do të qëndrosh në dhomën
e vjetër të zonjës Dezeru.
Je shumë i rritur për ta ndarë
dhomën me dikë tjetër.
Është gjë interesante
të kthehesh në shtëpi.
Duket e njëjtë. Ka erë të njëjtë.
Ndjehesh njëjtë në të.
A të kam treguar ndonjëherë se më ka goditur
rrufeja shtatë herë?
Njëherë kur isha ulur në
kamion dhe s’po i bëja gjë askujt.
E kupton se çfarë ka ndryshuar, je ti.
Dhe një mëngjes vonë,pas një kohe
jo edhe aq të gjatë pasi isha kthyer...
Më fal, a është Kuini këtu?
Dejzi?
Jam unë, Benxhamini.
-Benxhamin?
O Zot!
Padyshim je ti! Benxhamin!
Si je?
Ka kaluar kohë e gjatë!
Ka shumë gjëra që dua t’i di!
Kur je kthyer?
- Jam kthyer para pesë javëve.
Fola me Kuinin, ajo
më tha se ishe në luftë,
Diku në det. U bëmë aq merak
për ty. – Mirë jam.
Epo, më lër të të shoh.
Dukesh aq bukur.
Nuk më shkrove më.
Kur isha larguar, kishte qenë vajzë
dhe një grua e pati zënë vendin e saj.
Ishte femra më e bukur që
kisha parë ndonjëherë.
E bukur.
Më e bukura.
A të kujtohet gjyshja Fuller?
- Po si jo. – Ka vdekur.
Dëgjova, më vjen keq.
Nuk mund të besoj
se jemi të dy këtu bashkë.
Duhet të jetë fat... jo, jo,
Si e quante ai? Kismet.
A ke dëgjuar për Edgar Kejsin?
Parashikuesin? – Nuk besoj se...
Ai thotë se çdo gjë
është e shkruar më parë, por...
mua më pëlqen të mendoj
se është fat.
Nuk jam i sigurt si funksionon kjo,
por më vjen mirë që ndodhi.
A ke qenë ndonjëherë në Menheten?
Është vetëm matanë lumit nga
vendi ku jetoj unë.
Mund ta shoh Pallatin Shtetëror
nga shtrati, nëse qëndroj në këmbë.
Po ti? Ku ke qenë ti?
Më trego gjithçka.
Herën e fundit kur më shkrove,
më the se ishe në Rusi.
Gjithmonë kam dashur të shkojë në Rusi.
A është aq ftohtë sa thonë?
- Dy herë më ftohtë.
- O Zot!
Gjithmonë thoshim se je ndryshe.
Unë mendoj se vërtetë je.
Pate shkruar se pate takuar dikë.
Si shkoi puna?
Shkoi rrugës së vet.
A të kujtohet kjo?
Kjo është piktura e Plakut Kangur
në orën 5 pasdite.
A do të hash darkë?
A të kam treguar se
kam vallëzuar për Ballençinin?
Është koreograf i famshëm.
Thoshte se kam linjë të përkryer.
Njëherë, gjatë një prove,
një valltare u rrëzua.
Ndërsa ai thjesht e futi
atë skenë në shfaqje.
A mund ta marrësh me mend
një gjë të tillë në baletin klasik?
Një valltare që rrëzohet me dashje?
Tani ka filluar të përdoret një fjalë
tërësisht e re për baletin – quhet abstrakt.
Por, s’është vetëm ai i fortë,
Është edhe Linkoln Kirstejni,
dhe Lusia Çejsi dhe...Agnes DeMilli...
Ajo thjesht i ka thyer
të gjitha konvencat.
Të gjitha ato lëvizje të trupit drejt,
e pastaj teposhtë...
...dhe ajo më foli për këtë farë
bote të madhe e të re.
Emra që për mua s’kishin
kurrfarë kuptimi.
Në të vërtetë, nuk e dëgjova
edhe aq se çfarë po thoshte.
Është diçka e re, bashkëkohore
dhe është...amerikane.
Ata e kuptojnë vrullin
dhe energjinë tonë fizike.
O Zot, më duket se e teprova
duke folur parreshtur.
Jo, jo. Pata kënaqësinë të të dëgjoja.
Nuk e kam ditur se pi duhan.
- Jam mjaft e vjetër.
Jam mjaft e vjetër për shumë gjëra.
Në Nju Jork rrimë zgjuar tërë natën.
E shohim diellin
duke u ngritur mbi magazina.
Gjithmonë kemi diçka për të bërë.
Më duhet të kthehem nesër.
- Kaq shpejt?
- Do të kisha dashur të rrija, po të mundja.
Valltarëve s’ju duhen
më kostume apo peizazhe.
Mund ta paramendoj veten duke
vallëzuar krejtësisht lakuriq.
A ke lexuar diçka nga Lorensi?
Librat e tij qenë ndaluar.
Fjalët e tij janë si të çosh dashuri.
Në shoqërinë tonë,
ne duhet t’i besojmë njëri-tjetrit.
Seksi është pjesë e kësaj.
Unë e di se shumë valltare
janë lezbike.
Një grua njëherë deshi
të flinte me mua.
A të shqetësoi kjo?
- Cila pjesë?
Se dikush deshi të flejë me mua?
-Ti je femër e dëshirueshme.
Mendoj se shumica nga ta
do të dëshironin të flinin me ty.
Të kthehemi në shtëpi,
ose mund ta huazojmë ndonjë dhomë diku.
Mund ta lëshojmë xhaketën tënde.
- Nuk e di, Dejzi...
Nuk është se nuk do të doja.
Por, mendoj se do të të zhgënjeja.
Benxhamin, kam qenë
me meshkuj më të vjetër.
Ti duhet të kthehesh
në Nju Jork në mëngjes,
Duhet të jesh me shokët e tu.
Mund të jesh e re vetëm njëherë.
- Jam mjaft e moshuar.
Dejzi, vetëm jo sonte, kjo është e tëra!
Mund të shkojmë të dëgjojmë pak muzikë.
Jeta jonë përkufizohet nga mundësitë
...madje edhe nga ato që nuk i shfrytëzojmë.
Dukesh aq bukur, aq ndryshe.
Thonë se uragani do t’na huq.
Do të godas në afërsi.
- Kjo është mrekulli.
- Do të qëndrojë nën batanije...
me nënën.
Ajo nuk tha asgjë...
Benxhamin?
Gjërat po ndryshonin.
Më kishin mbetur vetëm pak qime të thinjura,
ndërsa flokët më rriteshin si bari.
Shqisat e të nuhaturit më ishin bërë më të ndjeshme,
ndërsa dëgjimi më i mprehtë.
Mund të ecja më gjatë dhe më shpejt.
Gjersa të gjithë të tjerët po plakeshin,
unë po bëhesha më i ri. Vetëm unë.
Hyr brenda.
Benxhamin!
A të kujtohem?
- Po si jo, z. Kopsa.
Çfarë ka ndodhur me ty?
- Këmba e mallkuar më është infektuar.
Mirë se erdhe në shtëpi, miku im.
E shoh se ende e pi
Sazerakun me uiski.
Jam krijuar nga shprehitë.
Ende e viziton atë shtëpinë
në rrugën Burbon?
Jo, qe një kohë të gjatë.
Kohëra interesante, apo jo?
Nga 40 mijë sa i prodhonim më parë,
tani i prodhojmë pothuaj një milionë kopsa në ditë.
E kemi trefishuar numrin
e punëtorëve.
Punojmë 24 orë në ditë.
Vërtetë mëkat.
Lufta është treguar e butë
ndaj industrisë së kopsave.
E di çka...
Unë jam i sëmurë. Nuk e di
edhe sa kohë më ka mbetur.
Më vjen keq që po e dëgjoj këtë,
z. Kopsa. - Jo...
Nuk kam askënd.
Kam vetëm vetveten.
Shpresoj se nuk të pengon, por...
kurdo që të jetë e mundur,
do t’më pëlqente shoqëria e jote.
Patjetër se do të bëj ç’është e mundur.
Benxhamin, a di ti ndonjë gjë
për kopsat?
Kopsat e Kopsëve kanë qenë
pjesë e familjes sonë qe 124 vjet.
Gjyshi im ishte rrobaqepës.
Kishte një dyqan të vogël në Riçmond.
Pas Luftës Civile,
ai u shpërngul në Nju Orlins,
ku babai im pati mençurinë
t’i prodhojë vetë kopsat e tij.
Kështu, me ndihmën e tij,
ai dyqan rrobaqepësi u shndërrua në çfarë është sot.
Ndërsa sot, unë s’di ta qep as një tegel.
Kjo është shumë, shumë interesante.
S’ka dyshim se të kanë shkuar punët mbarë.
Epo... çfarë mund të bëj
për ju, z. Kopsa?
Benxhamin, ti je djali im.
Më vjen keq që s’të kam
treguar më parë.
Ti je lindur natën
kur pati përfunduar Lufta e Madhe.
Nëna e jote ka vdekur
duke të lindur ty.
Mendova se ishe përbindësh.
I pata premtuar nënës tënde
se do të përkujdesesha që ti të jesh
shëndosh e mirë.
S’është dashur të të braktisja.
Nëna ime?
Kjo është shtëpia jonë e verimit
buzë liqenit Ponçertrein.
Sa isha fëmijë, më pëlqente
të zgjohesha para të gjithëve,
të vrapoja buzë liqenit
dhe ta shihja lindjen e diellit.
Më dukej sikur unë isha
i vetmi që ishte gjallë.
Rashë në dashuri kur e pashë
për herë të parë.
Nëna jote quhej Karolinë Marfi.
Ka punuar në kuzhinën
e gjyshit tënd.
Ishte nga Dablini.
Në vitin 1903, Karolina dhe të gjithë
vëllezërit e motrat e saj
erdhën të jetojnë këtu në Nju Orlins.
Gjeja arsye për të zbritur në kuzhinë,
vetëm që ta shikoja.
25 prill 1918. Dita
më e lumtur e jetës time.
Dita kur u martova me nënën tënde.
Pse kurrë s’më ke treguar?
Po mendoj të ta lë tërë pasurinë.
Më duhet të shkoj.
-Ku?
-Në shtëpi.
Çfarë mendon ai?
Mendon se ka të drejtë vetëm të paraqitet ashtu?
Gjoja se çdo gjë është
në rregull dhe si s’bën më mirë?
Çdokush duhet të ketë miq,
Por, ai ka ndërmend diçka tjetër,
këtë e di unë.
Zoti më qoftë dëshmitar,
ai ka ndërmend diçka tjetër!
Na i pati lënë 18 dollarë
natën kur të kemi gjetur.
18 dollarë të përlyer
dhe një pelenë të fëlliqur!
-Natën e mirë, nënë.
-Natën e mirë, biri im.
A të kam treguar ndonjëherë se
më ka goditur rrufeja shtatë herë?
Një herë gjersa po e shëtisja
qenin në rrugë.
Nuk shoh me një sy.
Mezi dëgjoj.
Më vijnë drithërima
dhe ethe si nga qielli,
Gjithmonë e humbas rrjedhën e mendimit.
Por, e di çka?
Zoti ma përkujton vazhdimisht se
jam me fat që jam gjallë.
Po vjen shtrëngata.
Zgjohu!
Eja të të veshim.
Si shkojnë punët nganjëherë,
ke të drejtë të tërbohesh si qen,
të shash, ta mallkosh fatin...
Por, kur të vjen fundi...
duhet të dorëzohesh.
S’ka dyshim se ky do të jetë varrim i bukur.
Do ta varrosin mu afër nënës tënde.
Ti je nëna ime.
Biri im.
Kur nuk e kam parë Nju Jorkun.
Më falni, jam mik i Dejzit.
- Këtej.
Dejzi!
Po! Jam në zhveshtore!
A mos po më kërkon kush?
Benxhamin! - Tungjatjeta.
-Çfarë po bën këtu?
-Mendova të të vizitoj.
Të kalojë ca kohë me ty, nëse ka mundësi.
Më mirë të kishe telefonuar.
Më zure në befasi.
- A mos je ende e zemëruar?
- Jo. Faleminderit, janë të bukura.
S’mund ta largoja shikimin nga ti.
Mendoja se je ishe magjepsëse.
Faleminderit. Më vjen shumë mirë
që po ma thua këtë.
Më mirë të ndërrohem. Disa nga ne
do të shkojmë në një ndejë.
A dëshiron të vish?
Dikush ma tregoi një restorant,
i cili mendova se do të të pëlqejë.
Bëra një rezervim.
Për çdo rast.
Paj, të gjithë valltarët
dalin në qytet pas shfaqjes.
Je i mirëseardhur të vish me ne.
Do ndërrohem, në rregull?
Ky është Dejvidi.
Është valltar i grupit.
Ky është Benxhamini.
Të kam folur për të.
Ah, po... si je?
Do të ta sjellë një pije.
Pra, ti ke qenë mik i gjyshes së saj?
Apo kështu disi?
-Ashtu disi.
-Më fal.
Hej!
Nuk e kam ditur fare se do vije!
O Zot, Benxhamin...
Çfarë prisje?
Çkfarë? Dëshiron t’ua kthej shpinën
të gjithave? Kështu jetoj unë.
Hej, a do të vish në qytet?
Eja!
Eja. Kënaqu pak. Do të ketë
muzikantë, njerëz interesantë...
S’ke nevojë ta bësh këtë.
Është faji im.
Është dashur të të thërrisja.
Mendoja...
se do vija këtu dhe do të
përlaja me vete, apo...
-Dejzi, eja!
-Do vij menjëherë.
Duket se është i mirë.
A e do?
Mendoj se po.
Më vjen mirë për ty.
Ndoshta do të shihemi në shtëpi.
Në rregull.
Më pëlqeu shfaqja!
Kishte ardhur të më tregonte se
i kishte vdekur babai.
S’ke pasur si ta dish.
I kisha 23 vjet. Thjesht s’më bëhej vonë.
Po çfarë bëre pastaj?
-Disa fotografi, mendoj.
Pjesa e përparme e çantës.
Isha valltare aq e mirë sa
s’do bëhesha më.
Për pesë vjet me radhë...
vallëzova në çdo vend.
Në Londër, në Vjenë, në Pragë...
Kurrë s’i kam parë këto fotografi.
Nënë, ti kurrë s’më ke folur për vallëzimin.
Kam qenë amerikania e vetme
që ishte ftuar ndonjëherë
të vallëzonte me Bolshoun.
Ishte e madhërishme.
Por, Benxhaminin s’mund
ta largoja nga mendja.
Shpesh e vëreja se po thosha:
“Natën e mirë, Benxhamin”.
-"Natën e mirë, Dejzi".
-Ai ka thënë kështu?
Jeta nuk ishte edhe aq e ndërlikuar.
Nëse do, mund të thuash
se po kërkoja diçka.
Benxhamin, znj. La Tornou
sapo ndërroi jetë.
Z. Benxhamin Kopsa?
-Duket se jam unë.
Mirëmëngjesi.
-Po, mirëmëngjesi?
Znjsh. Dejzi Fuller.
- Prit pak.
Ju lutem, uluni.
- Patjetër.
Nganjëherë marrim drejtime që ndeshen
dhe thjesht nuk e dimë.
Pavarësisht se a është rastësi
apo e shkruar,
ne s’mund të bëjmë gjë.
Një grua në Paris u nis
për të blerë gjësende
por e harroi pallton dhe u kthye ta marrë.
Kur e mori pallton, cingëroi telefoni,
dhe ajo ndaloi për t’u lajmëruar
dhe bisedoi për disa minuta.
Gjersa ajo grua po fliste në telefon,
Dejzi po bënte prova për shfaqjen
në Shtëpinë e Operës në Paris.
dhe gjersa ajo po ushtronte,
gruaja, e cila e kishte lëshuar tashmë telefonin,
kishte dalë jashtë për ta marrë një taksi.
Taksisti tashmë e kishte
zbritur një udhëtar
dhe ishte ndalur për ta pirë
një filxhan kafe.
Gjatë tërë kësaj kohe
Dejzi po ushtronte.
Ky farë taksisti, i cili e kishte
zbritur një udhëtar më herët,
dhe ishte ndalur për ta pirë
një filxhan kafe,
kishte marrë zonjën që
po dilte të blente gjësende
dhe së cilës i kishte ikur
taksi i mëparshëm.
Taksi ishte ndalur për t’ia liruar
rrugën një burri,
i cili ishte nisur për në punë 5 minuta
më vonë se kur nisej zakonisht,
sepse kishte harruar
ta aktivizonte alarmin.
Gjersa ky farë burri, që ishte vonuar për punë,
po e kalonte rrugën,
Dejzi i kishte përfunduar provat
dhe po bënte dush.
Gjersa Dejzi po bënte dush, taksi
po e priste jashtë, pranë një dyqani rrobash,
gruan e cila duhej ta merrte një pako,
të cilën ende nuk e kishin mbështjellë,
sepse vajza e cila ishte
dashur ta mbështjellë
ishte ndarë nga i dashuri i saj
një natë më herët dhe kishte harruar.
Pasi ajo e mbështolli pakon,
gruaja, e cila ishte ulur prapa në taksi,
u pengua nga një kamion postar.
Gjatë tërë kësaj kohe, Dejzi po vishej.
Kamioni i dërgesave u largua
dhe taksi arriti të nisej.
Ndërsa Dejzi, e cila ishte veshur e fundit,
u ndal ta priste një mike të veten,
e cila e kishte këputur njërën lidhëse të këpucëve,
Gjersa taksi ishte ndalur,
në pritje të dritës së semaforit,
Dejzi dhe mikja e saj dolën
kah pjesa e pasme e teatrit.
Dhe...vetëm po që se njëra nga këto gjëra
do të kishte ndodhur më ndryshe,
po të mos ishte këputur
ajo lidhëse e këpucëve,
po të ishte nisur ai kamioni postar
pak më herët,
apo po ta kishin mbështjellë dhe
bërë gati atë pakon më herët,
sepse ajo vajza nuk do të ishte ndarë
nga dashnori i saj,
po ta kishte aktivizuar ai burri i botës alarmin
dhe po të ishte nisur pesë minuta më herët,
po t’mos ishte ndalur ai taksisti
për ta pirë një filxhan kafe,
po t’mos e kishte harruar
ajo gruaja pallton
dhe po ta kishte arritur
taksin e mëparshëm,
Dejzi dhe mikja e saj
do të kishin kaluar në anën tjetër të rrugës,
ndërsa ai taksi do të kishte kaluar
andejpari.
Por, meqë jeta është ashtu si është,
një varg ndodhsih dhe incidentesh
që përplasen me njëra tjetrën,
jashtë kontrollit të çdokujt,
ai taksi nuk kaloi andejpari,
ndërsa taksisti e humbi
kontrollin menjëherë
dhe ai taksi e goditi Dejzin
-Dejzi! Ndihmë!
dhe këmba e saj u shkallmua.
Dejzi...
-Kush të tregoi?
-Mikesha jote më telefonoi.
Më vjen mirë që e ke bërë tërë
këtë rrugë për të parë se si jam.
Edhe ti do ta kishe bërë të njëjtën gjë për mua.
O Zot!
Më lër të shoh. Je i përkryer.
Do të doja të mos kishe ardhur fare.
Nuk dua të më shohësh kështu.
Këmba i ishte thyer në pesë vende.
Por, me terapi, dhe pas një kohe,
ajo do të arrijë të ecën përsëri.
Por, kurrë s’do të arrijë të vallëzojë.
Do të të marrë në shtëpi.
Dua të kujdesem për ty.
Nuk kthehem në Nju Orlins.
Atëherë do të qëndroj këtu në Paris.
A nuk kupton?
Nuk e dua ndihmën tënde.
E di se ndjej keqardhje për vetveten,
por nuk dua të jem me ty.
U përpoqa të ta them këtë në Nju Jork,
por ti nuk doje të dëgjoje.
Mund të ndërrosh mendje.
Nuk jemi më fëmijë të vegjël, Benxhamin.
Largohu nga jeta ime.
U tregova tepër e vrazhdë.
Ai nuk e kuptonte se...
nuk mund t’ia lejoja
të më shihte ashtu.
Nuk u largova menjëherë.
Qëndrova në Paris për ca kohë,
që të përkujdesesha për të.
Kurrë se kam ditur këtë.
Zemër, a mund ta thërrasësh infermieren?
E mësova veten të ec përsëri.
Hipa në trenin për në Lordes.
Të shohim pak. Kjo është normale.
Pulsi po i ngadalësohet. Do të ketë
vështirësi në frymëmarrje.
A do jesh mirë?
-Po.
Epo mirë, ai thotë:
"U ktheva në shtëpi..."
dhe pastaj ka shumë
faqe që janë të shqyera.
"E dëgjoja melodinë e shtëpisë".
Mendoj se e kam lexuar këtë.
Ai ka derdhur diçka në këtë faqe,
kështu që vështirë mund të lexohet, nënë.
Diçka për "lundrimin".
A ka kuptim kjo?
Mësova të lundroj në një lundër të vjetër
të babait tim nga Lejk Hauzi.
S’mund të gënjej, u dëfreva pak
në shoqërinë e një apo dy femrave.
Apo ndoshta tri.
Mos u brengos, Sem.
Do të jetë prapë aty nesër.
Nënë.
Dhe në pranverën e vitit 1962,
Ajo u kthye.
A do ta dish se ku kam qenë? -Jo.
Si ndodhi që t’mos më shkruash?
Vetëm të zhdukesh ashtu?
Ishte diçka që duhet ta bëja
për vetveten.
Kurrë s’kam menduar se je vetjake.
Vërtetë shpresoj të mos kem gabuar.
Zakonisht ia qëlloj për njerëzit.
-Natën e mirë, nënë.
-Natën e mirë, biri im.
Tani kënaquni.
Nuk i ke thënë dy fjalë.
- Nuk dua ta rrënojë këtë kënaqësi.
Fli me mua. -Absolutisht.
E ftova të vinte tek unë.
Lundruam nëpër Gji,
gjithandej kanaleve të Floridës.
Më vjen aq mirë që nuk e kemi gjetur
njëri tjetrin kur i kisha 26 vjet.
-Pse po thua kështu?
-Isha e re.
Ndërsa ti ishe aq i vjetër.
Ndodhi kur u desh të ndodhte.
Do të kënaqem gjatë çdo momenti
që do ta kaloj me ty.
Vë bast se mund të rri këtu jashtë
më gjatë se ti. – Vë bast se mundesh.
Duket se s’ke asnjë vijë,
asnjë rrudhë.
Çdo ditë kam më shumë rrudha.
Nuk është e drejtë.
Më pëlqejnë rrudhat e tua.
Të dyja.
Si është? Të bëhesh më i ri?
Unë s’mund ta vërej vërtetë.
Gjithmonë e shoh veten përmes syve të mi.
A do të më duash ende kur t’më
rrudhet dhe lëshohet lëkura?
A do të më duash ende
kur t’më dalin puçrrat?
Kur të përmirrem në gjumë?
Kur të frikohem se çfarë ka nën shkallë?
Çfarë?
Çfarë po mendoje?
- Po mendoja se si asgjë nuk zgjat.
dhe çfarë mëkat është ky.
Disa gjëra zgjasin.
-Natën e mirë, Dejzi.
-Natën e mirë, Benxhamin.
Nënë?
Kur je takuar me babain?
- Ca kohë pas kësaj.
A i ke treguar për këtë Benxhaminin?
Ka ditur mjaft, bija ime.
Nënë!
Kuini!
Alo?
Mirëdita, znj. Karter. Jam Benxhamini.
Ku kanë shkuar të gjithë?
Oh, Benxhamin. Kuini ka vdekur.
Më vjen keq.
Më vjen keq për humbjen tuaj.
Ishte grua e madhe.
E kemi varrosur përskaj
të dashurit të saj, z. Uedhërz.
...dhe që edhe ne t’i kishim kujtimet e tona,
e ***ëm shtëpinë e babait në Esplenejd.
Është vend i vjetër dhe i bukur, zemër.
Mendojmë se do të jemi
shumë të gëzuar këtu.
Çfarë historish të gjata
familjare keni ju!
Ato vijnë me shtëpinë.
Duhet ta shohim suitën kryesore.
E blemë një dupleks.
E doja atë shtëpi.
Mbante erë dru zjarri.
Mos u ndal, zemër.
Ishin disa nga momentet
më të mira të jetës sime.
Nuk kishim as një shkop mobile.
I bënim piknikët në dhomën e ndejës.
Hanim kur të donim.
Rrinim zgjuar tërë natën kur të donim.
U betuam se kurrë s’do
t’i përmbahemi rutinës,
e as fjetjes dhe zgjimit nga gjumi
në të njëjtën kohë.
Jetonim në dyshek.
Fqinja jonë, znj. Van Dam,
ishte fizioterapeute.
Jetonim katër blloqe larg pishinës publike.
Mund t’i nxjerrësh edhe
disa vjet nga kjo jetë.
Kur vendos të bësh diçka
kaq të veçantë, kaq unike,
mund ta gjesh vetëm një interval
të shkurtë kohor për ta bërë një gjë të tillë.
Prandaj, edhe nëse asgjë
nuk do të kishte ndodhur,
do të kishe qenë këtu ku je tani.
Thjesht s’më pëlqen të plakem.
Kanë hedhur shumë klor këtu.
Të premtoj se kurrë më nuk
do të ndjejë keqardhje për vetveten.
Dhe mendoj se mu aty...
dhe atëherë, ajo e kuptoi
se asnjëri nga ne nuk ishim të përkryer.
Ajo e gjeti qetësinë shpirtërore.
E hapi një studio dhe i mësonte
vajzat e reja si të vallëzojnë.
Kthehu në anën tjetër.
Shkëlqyeshëm!
Natën e mirë!
Padyshim se je e bukur për tu parë.
Vallëzimi varet krejt nga linja.
Linja e trupit.
Herët apo vonë, njerëzit e humbasin këtë linjë,
dhe s’mund ta kthejnë më kurrë.
Kuptoj...
Ti ke lindur në vitin 1918.
49 vjet më parë.
I kam 43 vjet.
Pothuajse kemi moshën e njëjtë.
Po takohemi në mes.
Më në fund e kemi zënë njëri tjetrin.
Prit. Dua ta kujtoj më vonë
se si po dukemi tani.
Jam shtatzënë.
E di çka, të betohem se
infermieres i rrëshqiti gjuha
dhe tha se është djalë.
Por, unë mendoj se është vajzë.
E di se ke frikë.
Nuk po e fsheh. – Në rregull.
-Nga çka frikohesh më së shumti?
-Nga një fëmijë i lindur si unë.
Atëherë unë do ta dua edhe më shumë.
Në rregull.
Si mund të jem baba
kur unë ec në kahje të kundërt?
S’është e drejtë ndaj fëmijës.
Nuk dua të jem barrë e askujt.
Zemër, ne të gjithë përfundojmë në pelena.
Unë do të përkujdesem
që kjo të funksionojë.
Unë e dua këtë fëmijë,
dhe e dua me ty.
Dua që të kesh çfarëdo
që dëshiron. Të gjitha.
Vetëm se s’jam i sigurt
se si mund të funksionojë kjo...
A do t’i kishe thënë një të verbri
se s’mund të ketë fëmijë?
Do të jesh baba për aq
sa të mundesh.
Jamë e vëtëdijshme për pasojat.
Jam pajtuar me këtë.
Dashuria që kam për ty
ka qenë më e vlefshme se çdo gjë tjetër.
Më duhet të shkoj të përmirrem.
Gruaja më e vjetër që ka arritur
ndonjëherë ta kalojë me not Kanalin Anglez
arriti sot këtu, në Kalais,
Mbaje!
Pasi ka notuar 34 orë,
22 minuta e 14 sekonda.
68 vjeçarja Elizabetë Abot,
arriti këtu në orën 5:38 sipas kohës globale,
E shkallmuar, por e gëzuar.
Znj. Abot, si mund ta përmbledhësh
me fjalë këtë arritje?
Epo, mendoj se...
gjithçka është e mundur.
A je gati?
Po.
Në pranverë, një ditë si çdo ditë tjetër...
Do të kthehem pas një ore!
Zemër!
Duhet ta thërrasim ambulancën!
Po lind.
Më duhet një ambulancë!
Të gjithë janë mirë. Ajo ka lindur
një vajzë si drita.
Zemër...
Lindi një vajzë të vogël
dy kilogramë e gjysmë të rëndë.
A ia ke numëruar gishtërinjtë?
Është e përkryer.
"Dhe ia lamë emrin
emrin e nënës sime - Karolinë."
Benxhamini ka qenë babai im?
Dhe ti zgjodhe që kështu t’më tregosh?
Më falni.
...janë pjekur të gjitha kushtet
për një shtrëngatë të madhe,
e cila me gjasë mund ta arrijë
shkallën 5.
E di se është vështirë.
Nuk mund të pish duhan këtu.
Askush nuk e di saktësisht
se ku do të godasë...
U rrite ashtu siç na kishte premtuar doktori -
normale dhe e shëndoshë.
Duhet t’ia gjesh një baba të vërtetë.
Çfarë po flet kështu?
Do t’i duhet dikush që të rritet me të.
Ajo do të mësojë të pranojë çfarëdo
që të ndodhë. Ajo të do.
Zemër, asaj i duhet një baba,
jo një shok loje.
A mos është gjë faji im? – Natyrisht se jo.
A mos ka filluar të të pengojë mosha ime?
Këtë po ma thua ti?
Nuk mund të na rrisësh të dyve.
Ishte ditëlindja e jote e parë.
Bëmë një ndejë për ty. Shtëpia
ishte përplot me fëmijë.
-Kush je ti?
Para se ta kthesh kokën në anën tjetër,
ata do të jenë në shkollë të mesme,
duke u takuar me dashnorë.
E shita shtëpinë e verimit
buzë liqenit Pontçartrein.
E shita kompaninë e kopsave.
E shita lundrën e babit tim.
I vura të gjitha paratë
në një llogari të kursimeve.
dhe u përkujdesa që ti dhe nëna jote
të jetonit si duhet,
U largova para se ti
të mund të më mbaje mend.
"U largova vetëm me rrobat e mia
në shpinë".
Nuk dua ta lexoj këtë tani.
A mund të më tregosh se ku shkoi?
Nuk e di me të vërtetë.
Është për mua. Viti 1970. I kisha dy vjet.
"Urime ditëlindjen".
"Do të doja të të kisha puthur
për të të thënë natën e mirë."
Të gjitha janë për mua.
Pesë:
"Do të doja të kisha dërguar
në ditën e parë të shkollës".
Gjashtë:
"Do të doja të kisha qenë aty
për të të mësuar të luash në piano".
Viti 1981. I kam pasur 13 vjet:
"Do të doja të kisha thënë
që të mos i vihesh pas ndonjë djali".
"Do të doja të të kisha mbajtur në gji,
kur e ke pasur zemrën e thyer".
"Do të doja të kisha qenë babai yt".
"Asgjë që kam bërë ndonjëherë
nuk e zëvendëson këtë".
Kujtoj se shkoi në Indi.
Sepse kur ia vlen, s’është vonë kurrë,
apo në rastin tim, s’është herët kurrë,
të bëhesh çfarëdo që dëshiron të jesh.
S’ka ndonjë limit kohor.
Mund t’ia fillosh kur të duash.
Mund të ndryshosh apo të mbetesh ai që je.
Nuk ka rregulla për këtë gjë.
Mund t’ia dalim mbanë,
apo të dështojmë keq.
Unë shpresoj se ti do t’ia dalësh mbanë.
Dhe shpresoj se do të shohësh gjëra
që do të ngazëllejnë.
Shpresoj se do ndjesh gjëra
që kurrë s’i ke ndjerë më parë.
Shpresoj se do të takosh njerëz
me pikëpamje të ndryshme.
Shpresoj se do ta jetosh një jetë
me të cilën do të krenohesh.
Nëse e sheh se nuk po të ecën mbarë,
shpresoj se do të gjesh forcë
t’ia nisësh sërish nga fillimi.
Kishte kaluar kohë e gjatë
qëkur ishte larguar.
Shihemi të enjten tjetër.
-Natën e mirë, zonjusha Dejzi.
-Natën e mirë, shpirti im.
Më vjen keq, por po e mbyllim.
A mund t’ju ndihmojë?
A mos ke ardhur këtu
për ta marrë dikë?
Pse u ktheve?
Nënë?
Nënë!
A je bërë gati?
Nënë, çfarë s’është në rregull?
Sapo isha duke e dëgjuar një rrëfim shumë
prekës për një mik të përbashkët,
që ishte zhdukur
për një kohë të gjatë.
Karolinë, ky është Benxhamini.
E ke njohur kur ke qenë e vogël.
Tungjatjeta. - Tungjatjeta.
Hej!
Më vjen keq, mendova se mbarove.
Ky është një mik i familjes sime.
Quhet Benxhamin Kopsa.
Ky është burri im, Roberti.
- Ngjatjeta?
Kam kënaqësinë.
Kisha kënaqësinë të njihesha me ju.
Do të jemi në veturë, zemër.
Në rregull. - Mirupafshim.
Tani do ta mbyll derën.
Është e bukur.
Mu sikur e ëma.
A vallëzon?
- Jo edhe aq mirë.
Epo, mendoj se këto janë gjëra
që i përkasin vetëm dikujt.
Është vajzë shumë e dashur dhe e ëmbël.
Duket paska e humbur.
Fundja, kush nuk është kur i ka 12 vjet?
Ajo ka shumë gjëra
që më bëjnë të të kujtoj ty.
Burri im, është i ve
... mendoj ishte i ve.
Është burrë jashtëzakonisht i sjellshëm,
i kthjellët, plot enrgji.
Ka qenë baba i shkëlqyer.
-Mirë.
Sa më i ri që dukesh.
- Vetëm nga jashtë.
Kishe të drejtë.
Nuk do t’ia kisha dalë mbanë
t’ju rrisja të dyve.
S’jam aq e fortë.
Epo, ku je duke banuar?
Çfarë do bësh?
Jam duke qëndruar në hotelin Pontçartrein.
Nuk e di se çfarë do të bëj.
Ata po presin.
Më kujtohet kjo.
Ishte ai.
Uragani ka ndërruar drejtim.
Do të godasë së shpejti.
A mos duhet të bëjë gjë?
Po bëhen plane për t’i larguar njerëzit
nga ky vend, por, varet nga ju.
Jo, jo. Do të rrimë këtu.
Do t’ju tregoj nëse
ka ndonjë ndryshim.
Atë natë, gjersa po rrija ulur
dhe po mendoja
pse vërtetë isha kthyer,
dëgjova një trokitje në derë.
Hyr brenda.
A je mirë?
Më vjen keq. Nuk e di çfarë kërkoj këtu.
Asgjë nuk zgjat përgjithmonë.
Dashuria ime për ty nuk ka fund.
Benxhamin, unë jam një grua e moshuar.
Disa gjëra s’harrohen kurrë.
Natën e mirë, Benxhamin.
Natën e mirë, Dejzi.
Dhe siç edhe e kisha ditur më parë...
e shikova tek po largohej.
Kjo është gjëja e fundit
që e ka shkruar.
Ca kohë pasi vdiq babai yt,
cingëroi telefoni.
Mirëdita! Po, unë jam.
Më falni, s’po kuptoj.
Shtëpia në skaj të rrugës.
Hyr brenda!
Jam Dejzi Fuller.
-Unë jam Dejvid Hernandez.
Punoj në Departamentin e Komunës së Orlinsit
pranë Shërbimeve për Mirëqenien e Fëmijëve.
Po jetonte në një shtëpi të braktisur.
Policia ia gjeti këtë...këtë adresë.
Në shumë vende mban emrin tënd.
Është në gjendje të rëndë shëndetësore.
Qe dërguar në spital.
Nuk duket se e di kush është apo ku është.
I është turbulluar mendja.
Po i thoja z. Hernandez
se Benxhamini është njëri nga ne.
Nëse i duhet vend për të jetuar,
në rregull. Mund të rrijë këtu.
Benxhamin.
Luan për bukuri.
Nuk duket se i pëlqen ta prekin.
Sa kthjellet pak, sa humbet fare.
Doktorët thonë se, me aq
sa kanë kuptuar,
ai ka hyrë në fazat e hershme të çmendurisë.
A të kujtohem unë?
Jam Dejzi.
Unë jam Benxhamini.
Me vjen mirë që po të takoj, Benxhamin.
A të pengon nëse ulem pranë teje?
Do të doja të të dëgjoj duke i rënë.
A të njoh unë ty?
Dhe çdo ditë ndalesha
për të parë si është.
Mos mendo se nuk e di se çfarë po bëni!
Ju të gjithë jeni gënjeshtar të mallkuar!
Nuk beson se posa ka ngrënë mëngjes.
Pse të mos shohim se mos
mund të bëjmë diçka tjetër.
Ndjej se ka shumë gjëra
që s’më kujtohen.
Si çka p.sh. zemër?
Më duket sikur...kam pasur një jetë të tërë,
dhe nuk më kujtohet fare çfarë ka qenë.
Në rregull është.
Është normale t’i harrosh gjërat.
Shpesh, ai thjesht harronte
kush është dhe ku është.
Nuk ishte e lehtë.
-Benxhamin!
Mund të shoh gjithçka!
Mund ta shoh lumin e madh!
Ashtu pra. Mund të shohësh
gjithçka, shpirti im.
Shoh varrezat ku është varrosur
nëna ime dhe të tjerët.
Dua që të zbresësh poshtë!
- Çka nëse mund të fluturojë?
E kam njohur një njeri që ka mundur të fluturojë.
Zbrit poshtë dhe do të t’i tregojë
të gjitha gjërat që i di për këtë njeri.
Dikush hipni atje.
I kishte pesë vjet kur u vendosa aty.
Kishte pothuajse moshën e njëjtë që e kishte
pasur kur e pata takuar për herë të parë.
Kjo është piktura e Plakut Kangur
në orën 5 pasdite,
kur i kishin dalë këmbët e tij
të pasme e të bukura.
Ditën kalonin, ndërsa unë e shihja
se pa harronte të ecën...
Si e ke emrin?
...të fliste.
Unë jam Dejzi.
A mund të thuash Dejzi?
Në vitin 2002, e vendosën një orë
tjetër në stacionin e trenit.
Dhe në pranverë të vitit 2003,
ai më shikoi,
dhe e dija se ai po e dinte kush jam.
Pastaj i mbylli sytë,
sikur po e zinte gjumi.
Do doja ta kisha njohur.
Tani e njeh.
Nënë, mendoj se duhet të shkoj
të shoh se çfarë po ndodh.
Natën e mirë, Benxhamin.
Disa njerëz lindin
për të qëndruar ulur buzë lumit.
Disa i godet rrufeja.
Disa kanë vesh për muzikë.
Disa janë artistë.
Disa notojnë.
Disa merren vesh me kopsa.
Disa e njohin Shekspirin.
Disa janë nëna.
Dhe disa njerëz.... vallëzojnë.
Titrat nga w3ssy
Resynch by UniVerseHub
::Titra Shqip nga UniVerseHub::
[ www.titrashqip.webs.com ]