Tip:
Highlight text to annotate it
X
Me cdo lindje e diellit,
vjen një ditë e re
një fillim i ri.
Shpresoj që gjërat të
shkojnë më mirë sot se dje.
Por jo për mua.
Une quhem Hip.
Dhe kjo është familja ime.
Krudët
Nëse e vutë re në lëkurën
tonë prej kafshe
dhe në fytyrat tona të
mëdha, ne jemi shpellarë.
Mendojmë gati gjithë
ditën, për shpellën tonë.
Në errësirë.
Natë pas nate, ditë pas dite.
Po. Shtëpi e ëmbla shtëpi.
Kur kemi nevojë të dalim e
bëjmë për të kërkuar ushqim
në një botë të ashpër
dhe armiqësore.
Dhe unë luftoj që familja
ime të mbijetojë.
Jemi të vetmit që
kemi mbijetuar.
Fqinjët tanë u vranë.
Gordët të shtypur
nga një mamuth.
Horkët. U gëlltitën
nga një kobër.
Erfët. Nga kafshimi
i një mushkonje.
Throgët nga gripi.
Dhe Krudët, që jemi ne.
Krudët mbijetojnë,
falë babait tim.
Ai ishte i fortë, dhe
ndiqte rregullat
të pikturuara në
muret e shpellës:
Gjithçka e re, është e keqe.
Kurioziteti, është i keq.
Të dalësh natën, është e keqe.
Rrjedhimisht,
argëtimi është i keq.
Mirë se erdhët në botën time.
Kjo është historia se si
gjithçka ndryshoi për një çast.
Sepse ajo që nuk nuk dinim
ishte se botës sonë
i kishte ardhur fundi.
Dhe nuk kishte rregulla
në muret e shpellës
që na përgatisnin për këtë.
Duhej të prisje
shenjën time, Hip.
Hip!
Kam qëndruar gjithmonë në shpellë.
Tre ditë nuk janë gjithmonë.
Janë me këtë familje.
Hip, mund të zbresësh?
Po e bën shumë... dramatike.
Jo, jo, jo, Sandi.
Kthehu këtu.
Prit shenjën.
Vajzat e mira e presin shenjën.
Uga! -Sapo të kap Sandin, hyjmë
brenda dhe mund të ***ësh shenjën.
Jo. Tashmë jeni jashtë.
Unë po e pres shenjën, babi.
Nuk ka rëndësi, Tak.
Mund të dalësh.
Por nëse nuk më jep shenjën,
nga ta di se je babi?
Shenja nuk është që ta mësosh se jam unë,
por të dish që nuk më hëngri ndonjë kafshë.
Po nëse do ishte një shenjë
që imitonte një kafshë?
Nuk do ishte konfuze?
Preferoj të pres sinjalin.
Mami, mund të dalësh.
Mami?
Ende gjallë.
Është ende herët.
Ndërsa ti vazhdon
të jesh i shëndoshë.
Formacioni për mëngjesin.
Dua të shikoj sjelljen
tuaj këtu jashtë.
Do e bëjmë shpejt dhe fortë.
Do e bëjmë si familje
dhe nuk do kemi kurrë frikë.
KRUDËT
Po... mëngjesi.
Çfarë të jetë?
Kërkoje në ajër.
-Me kokë.
Tak eja.
Nëpër pozicione.
Mirë.
Tak, shko.
Jepi, Tak.
Bravo.
Çoje te shpella.
Lëshoje beben.
Kape, Sandi. Shko.
Kapi, mami.
Oh, e shkreta unë.
Hip, eja.
Faleminderit.
Hip!
-Kokat lart.
Mirë, babi.
Mund të hamë tani?
Prisni sa të shkojmë në shtëpi.
Hip, freno.
Hip!
Kush ka uri?
Të lumtë, babi.
Ja ku e ke, mund të pish.
Më fal, babi.
-Sot kemi ushqim të shpejtë.
Nuk ka rëndësi, hëngra
javën që shkoi.
Dy gishta, edhe erret.
Shkojmë, Krudë.
Shpejt.
Erësirra sjell vdekjen,
dhe e dimë këtë.
Hëna e plotë. Është
nata për banjë.
Vraponi për jetët tuaja.
-Edhe ti, mami.
Nuk dua të humbas,
mburojën time.
Mami, milingona.
E shikon? Sandi nuk proteston.
Ende jashtë?
-E di që ajo e urren shpellën, Grug?
Të lutem, kthehu nesër.
Si mund të mos e pëlqesh shpellën?
Është kaq e rehatshme.
Është pak e errët, apo jo?
Nuk është dhe aq errësirë.
Hip!
Hip?
Eja, duhet të mbyll shpellën.
Hip!
Mirë, mirë.
Eja, eja.
Hip, zbrit.
Ishte shumë afër.
-Po shikoja, isha mirë.
Çpo bëje atje lart, Hip?
-Nuk e di.
Çpo kërkoje?
-Asgjë.
Dhe përse u ngjite lart?
-Nuk e di.
Si "nuk e di"?
Mjaft kërkove gjëra.
Frika na mban gjallë, Hip.
Kurrë mos ndalo së pasuri frikë.
Përse bëhet e gjitha kjo?
Përse është kush?
-Them se pse jemi këtu?
Pse e bëjmë këtë?
Askush nuk tha që mbijetesa
ishte argëtuese.
Asgjë nuk është argëtuese.
Do zbresësh?
-Grug? -Hip? -Po?
Lëre. -Thjesht po përpiqesha...
-Lëre.
Nuk e kuptoj se pse e do
krevatin vetëm për vete.
Nuk e di, doja ta dija.
Po punon me ca gjëra dhe
ka nevojë për hapësirë.
Çfarë gjëra?
Edhe sa do duhet?
Vërtet? Ajo nuk më dëgjon kurrë. Hej.
E shikon? Të dëgjon.
Nëse do të mbijetojë, duhet
të ndjekë rregullat tona.
Tregoji një histori. Asaj i pëlqejnë.
-Ide e bukur.
Si thoni për një histori?
-Po, na trego një.
Mirë, ma jep pak? Faleminderit.
Hip! E preferuara jote.
Nuk kam luajtur me të
për vite të tëra.
Këtë natë do ju tregoj
historinë e Arushes Krispi.
Para shumë kohësh
jetonte një arushe.
Ishte gjallë sepse
dëgjonte babain
dhe e jetonte jetën e saj si
rutinë, në errësirë dhe terror.
Ishte e lumtur.
Por Krispi, kishte një
problem të tmerrshëm.
Ishte e mbushur me...
...kureshtje.
Grug.
-Po.
Dhe një ditë, kur
ishte mbi një pemë
arushja e vogël kureshtare
vendosi të ngjitej në krye.
Çfarë? -Dhe sapo u ngjit në krye,
pa një gjë të re dhe...
vdiq.
-Kaq thjesht?
Po. Momenti i fundit i tmerrit
mbeti në fytyrën e saj
Përditë fund i njëjtë.
Unë kuptoj, babi. Nuk do bëj
kurrë diçka të re dhe ndryshe.
Je një djalë i mirë.
Mirë, mprehini dhëmbët tuaj
dhe të grumbullohemi.
Ajër...
-Flet?
Jam një njeri, si ty.
Gati, si ty.
Mirë, mirë. Hej, hej, hej, hej.
Hej, mund të mos më...
Gudulisje jo.
Hej, hej.
Pusho, nuk duhej të isha këtu.
Hipi ka ikur.
-Çfarë? Grug.
Qëndroni në shpellë.
Je shumë e fortë.
Jo, është e imja.
-Të lutem... -Jo! Jo!
Por ka vdekur. -E kap unë.
-Mund ta rregulloj, të lutem...
Të lutem. E urrej errësirën.
Shkojmë.
Bën atë që i thua?
Mirë, po. Diçka të tillë.
Diell?
-Jo, jo. Zjarr.
Çkemi, zjarri.
-Nuk është i gjallë.
Por the që kishte vdekur.
Më fal.
-Vjen nga toka jote?
Jo. E bëj unë.
-Bëj pak për mua.
Mirë! -Bëje.
-Nuk del nga unë. -Bëje.
Bëje, bëje.
E bën shpesh.
Vdiqe?
Mund të bësh zjarr nëse ke vdekur?
Janë të ngrira.
Ashtu thua?
Veshë predhë të aktivizuar.
Pajtohem. Tigreshë duhet
të ikim menjëherë.
As që të njoh.
Jam Dlaji.
-Djali?
Dhe ky është Rripi. Guzhinier,
bisedues dhe lundrues.
Gjithashtu, mban edhe
pantallonat e mia.
Pantallonat?
-Kush je?
Hip.
Më lër të ta sqaroj, Hip.
Bota po merr fund.
Çfarë?
-E quaj ... "Fundi".
Dhe nga e di?
-E kam parë. Vjen këtej.
Në fillim, toka do dridhet, do çahet,
dhe gjithçka do bjerë.
Zjarr, llavë. Nuk dua të
duket dramatike por...
besomë, gjithçka rreth
nesh do zhduket.
Duhet të ngjitemi.
Di një mal, këtu afër.
Andej.
Është mundësia jonë e vetme.
Eja me mua.
Nuk mundem.
-Mirë, mirë.
Shiko.
Nëse mbijeton, lajmëromë.
Faleminderit.
Ka njeri?
Hej!
Babi.
Je lënduar?
Kush të mori?
Asgjë. Dola vetëm.
Ti bëre... çfarë?
-Babi, më lër të shpjegohem.
Nuk më lë kurrë të flas.
Je e dënuar.
Hip!
-Mami!
Grug, çfarë ndodhi?
E di? Jam shumë i zemëruar
që nuk mund t'i flas.
Hip?
-Kurrë, nuk do më besoje.
Gjeta diçka të re.
Të re?
-Ky është problem.
Prit, prit.
-Hip, qëndro brenda rrethit.
Nuk ishte e keqe.
-E reja, është gjithmonë e keqe.
Ai është i mirë.
-Si? Më fal, "ai"?
Mendoja se ishte një derr i egër
por më vonë u bë djalë.
E çuditshme, zakonisht ndodh e kundërta.
Hipi ka të dashur!
Hipi ka të dashur!
Ishte i vërtetë.
Shikoni, do ta lajmëroj.
Ç'ju gjeti juve?
Ishte e rrezikshme.
-Ishte fantastike.
Do diçka të rrezikshme?
Ja ku e ke!
Oh, hunda ime.
-Mirë, Hip, mjafton.
Do hyjmë në shpellë dhe do rrish
aty derisa të plakesh dhe të jesh si...
e di si... ajo.
-Çfarë?
Nuk mund të më mbash të
mbyllur përgjithmonë.
Ai tha që kjo do ndodhte.
Në shpellë.
Shkojmë.
Kujdes.
Ndaloni.
Jeni të gjithë, mirë?
-Po.
Grug, shpella. U zhduk.
Jo...
Vërtet që duhet ta shohësh këtë.
Duhet të ikim.
-Jo, jo.
Askush nuk do shkojë askund.
Ç'të tha tjetër ai djali?
Eja, gjyshe.
Vetëm vazhdoni. Jepini.
Një dy, tre, katër, pesë...
Gjashtë.
Ku jemi?
-Nuk e di. Nuk jam i sigurt.
Poshtë. Një vend më poshtë.
Një gjë është e sigurt.
Nuk mund të kthehemi.
Sandi? Çfarë ndodhi?
Jo, jo. Prit!
Kthehu këtu, Sandi.
Nuk mund të rrimë pa strehë.
Kemi nevojë për një shpellë.
Ndiqni hapat e mi.
Bëjeni në qetësi.
Nuk duhet ta dijë
askush, se jemi këtu.
Prisni. Është mirë.
Prisni. Është mirë.
Prisni.
Prisni.
Është mirë.
Prisni.
Prisni.
Babi? Për të qënë më të qartë,
po kërkojmë të njëjtën shpellë?
Thjesht po thosha.
Nëse do ta zgjidhja unë
do zgjidhja një më të vogël.
Prisni.
Babi.
-Merrem unë më këtë.
Forca, babi. Qëlloje, jepi.
Bravo! Ti mundesh.
Sa po më pëlqen kjo.
Përpiqu t'i biesh me grushta.
Grug kur të mbarosh, duhet
të vazhdojmë rrugën.
Nuk mund të kaloni sipër meje.
Ngjituni, ngjituni.
Lëvizni.
Një shpellë. Jepini, jepini.
Shkojmë. Shpejt.
Kjo shpellë ka gjuhë.
Fantastike.
Mirë. Një, dy, tre,
katër, pesë...
gjashtë.. -Shtatë, nëse quajmë edhe
atë macen e vdekshme.
Ka frikë nga errësira.
Prisni. Ne kemi
frikë, nga errësira.
Në pozicion mbrojtës.
Hip!
Hip!
Shpellarë.
-Shpellarë?
Njerëzit e shpellave.
Kujdes. Janë si kafshët.
Ua shikon sytë dhe ballin e spikatur?
-Po.
Po dhëmbët e mëdhenj?
-Po.
Flokët e tepruar mbi trup?
Ai ka edhe bisht.
-Po.
Mirë, mbylli sytë. Duhet t'u
*** fund jetëve të tyre.
Jo. Nuk është e nevojshme.
Është familja ime.
Çfarë?
Dielli është në duart e tij.
-Jo, jo. Është zjarr.
Nga vjen?
-E bëri ai.
Bëje për mua.
-Nuk del nga ai.
Bëje. Bëje.
E di? I ngjan së bijës.
Bukur, tani u thye.
Është një foshnjë dielii...
Kujdes. Nuk e dimë se çdo.
Do rrimë këtu, derisa
të dalë dielli.
Nesër do gjejmë një shpellë tjetër,
dhe do shtiremi sikur kjo nuk ka ndodhur.
Nuk është argëtuese, Hip?
Hip! Mos e prek.
Kushedi se ku ka qënë.
Babi, Sandi po luan me zjarrin.
Sandi, jo. Zjarri
nuk është lodër.
Sa djalë i mirë.
-Jo! Prapa.
Jo, jo, jo. Prit.
Oh, i pëlqeu.
Hej, po më kafshon.
Tak, përpiqu të fshihesh në ato
bimët e larta dhe të thata.
Mjaft. Të lutem.
Jam nëntë vjeç. Po më kafshon.
Foshnjat e zjarrit!
Çkemi. -Pra, ai është yt atë.
U përpoq të më vriste.
Po, por nuk do e lejoj.
Ndaloni. Kthehuni.
Nuk do ndaloj.
Më lër.
Më lër.
Fëmijë hajde të hamë.
Vdis.
Fitova.
Po t'i njohësh nuk janë të frikshëm.
Kush jeni ju?
-Më vjen keq. Jemi Krudët.
Dhe ti je...
Djali?
-Çkemi, Djali?
Duket si magji.
Dhe mban erë si ushqim.
Jo, mos e hani. Është e re.
Ende gjallë.
Forca, hani.
Hej, ku është Djali?
Po shkoje gjëkundi?
Në mal. Në një vend
të lartë. Fundi i botës. Të kujtohet?
Kjo ndodhi. Prishi
shpellën tonë.
No. That was just the beginning
of the end.
Jo, ishte vetëm fillimi. Fundi
i botës është duke ardhur.
Hip, lëshoje.
Nuk mund ta lëmë të shkojë.
Po nëse në mbremje nuk
gjejmë një shpellë?
Po sikur të na duhen ca ditë?
Po të kthehen zogjtë?
Kemi nevojë për zjarrin e tij, budalla.
Mirë. Do rrish me ne, derisa
të gjejmë një shpellë.
Çfarë? Jo, nuk do jem pjesë e kësaj.
Qëndroni nëse doni,
por më lini të shkoj.
Unë kam një ëndërr, një mision,
një arsye për të jetuar.
Tani jo më.
Kam një ide.
Shkojmë në atë malin atje.
Është shumë larg.
-Babi është i fiksuar pas shpellave.
Por ka shpella në atë mal.
Ke shkuar atje?
Është një mal.
Është i sigurt, ka shpella...
...ujë dhe shkopinj.
Mami, e dëgjove?
Dua një shkop.
Po. Shpella dhe shkopinj. Shkopinj
dhe shpella. Shkojmë atje.
Qetësi.
Kjo është shumë e çuditshme.
Jo, jo, jo, Sandi.
Ai është një rrip.
Mora një vendim. Do shkojmë
në... atë malin atje.
Mos më pyesni përse.
Është një parandjenjë.
Ndiej se është gjëja e duhur.
-Nuk e di, Grug.
Kurrë nuk kemi ecur aq shumë.
Nuk mendoj se këmbët
e mia e bëjnë atë.
Nuk do jetoj për të ardhur.
Le ta bëjmë.
Forca. Vetëm mendoni.
E gjithë familja bashkë në një
udhëtim të gjatë dhe të qetë?
Ditë dhe natë, bashkë?
Do tregojmë histori,
dhe do qeshim.
Do na bashkojë si një familje.
Largohu, largohu.
Nëse nuk je gati për ta
sfiduar, mos e shih në sy.
Mbaji krahët tënd të
mëdhenj, larg meje.
Nuk është zbavitëse?
Do jetë udhëtimi i ynë i parë bashkë.
Mos e nxirr me atë gjuhë.
Doni të kthehemi? Do ti?
Nëse ndaloni, kthehemi.
Shpejt.
Babi, duhet të shkoj.
-Duro.
-Nuk mendoj si ti...
-Sandi, hiqe atë nga goja.
Nuk e preka.
-Gjyshe!
Më duhet të shkoj.
Mirë, rrotullohu dhe bëje diku.
-Shpejt.
Diçka më kafshoi.
-Nuk i vë faj.
Ba, mund t'a mbaj unë tani?
-Jo.
Po tani? -Jo.
-Tani? -Jo.
Po tani?
-Mund ta mbaj atë gjithë ditën.
Jo, jo, jo. Prapë është jo.
Nuk dua të vdes
me stomakun bosh.
Grug, jemi të lodhur.
Do hamë kur të arrijmë.
-Udhëtimi është shumë i gjatë.
Do provoj një sanduiç.
Mos e bëj. Do pritesh. Nuk
është ushqim është një manar.
Manari im.
-Çfarë është një manar?
Një kafshë që nuk hahet.
Ne i quajmë fëmijë.
Njerëzit nuk duhen të kenë manar.
E çuditshme, është e keqe.
Është... ushqim.
-Jo, jo, të lutem.
Jo këtë. Këtë.
Ushqimi zgjidh gjithçka.
Trego fytyrën tënde prej gjahtari.
Jo ti. Vazhdon të jesh e dënuar.
Forca, shoku.
Më dhemb këmba.
Dukesh e tensionuar.
-Jo dhe aq.
E zemëruara do të bëjë
atë që ata bëjnë.
Nuk isha gati.
Aty prit Tak, po vij.
Pse e bën këtë?
Çfarë po bëjnë?
-Gjueti.
Më lër. Largohu nga unë.
Jo, sinqerisht.
Çpo bëjnë?
Ke një ton me vezë.
Shko dhe bëj një vezë tjetër.
Më është ngulur një thumb.
Gati. Kush do akrep?
Ç'ndodhi me vezën dhe zogun?
Ah, ja mbathi.
Kur zogu u ul dhe më shtypi në tokë
akrepi më pickoi dhe e dini
një gjë nxjerr tjetrën
dhe ja ku jemi, po hamë.
Pra, fituam-fituam.
-Nuk është mjaftueshëm.
Nuk është mjaftueshëm. Dua më shumë.
-Oh, shikoje atë.
Ajo nuk do të më hajë, apo jo?
Je shumë i dobët.
Ajo do hajë diçka që...
Mami! Ajo mbylli nofullën e saj!
Mund ta përdor shkopin.
Merr shkopin e saj.
Largohu ti përbindësh i vogël.
Shpejt. Vendosi shkopin te goja.
Mbaje akoma.
Përdor një gur.
Do e godasësh në këmbë?
Pse ja mbath?
Dua diçka për të ngrënë.
Kemi insekte për darkë.
Shumë insekte.
Të lutem.
Do të të ndihmoj të gjuash.
Vërtet?
-Prit sa të dal.
Më trego një histori.
Mirë.
-Si e quan këtë?
Një kurth.
-Dhe ç'bën?
Mirë...
Sa kohë ke jetuar vetëm?
Me se merresh në të vërtetë?
Di ndonjë gjë rreth aktrimit?
Je e zonja në këtë.
Ah, më fal... unë...
-Më fal.
Krahu im.
-Mirë, po lëviz...
Po shkel në gjënë e kurthit.
-E di, e vura re.
Ku është Hipi?
Është fantastike.
Hip!
-Babi, jo.
Është një ortek shijeje.
Duket se vetëm ngeli teprica.
Ç'është teprica?
Është kur ke shumë
ushqim që të tepron.
Ne nuk kemi kurrë shumë.
Grug, si thua për një histori?
Sa ide e bukur.
Si thoni për një histori?
Po, babi. Na thuaj një histori.
Ishte një herë, një
tigër i vogël
që jetonte në shpellë
me familjen.
Ata kishin shumë rregulla.
Më i thjeshti ishte të
mos dilnin kurrë
nga shpella natën.
Dera ishte aq e rëndë sa mendohej se
do të ishte më e lehtë për t'u kujtuar.
Shumë e lehtë për t'u kujtuar.
-E di.
Por, kur të tjerët flinin
ajo doli jashtë.
-Jo! -Po.
Dhe kur doli, shpella u shkatërrua
dhe të gjithë u detyruan të
shkojnë në një udhëtim të largët
me atë të huajin që njohën.
Dhe... vdiqën.
Fund.
Shumë fund i hidhur.
Historitë e mia, nuk
mbarojnë kurrë kështu.
Po. Dy histori në një natë.
Mirë. Nuk do jetë aq
e bukur sa e Grugut.
Ishte një herë një tigreshë e bukur.
Jetonte në një shpellë,
me pjesën tjetër të familjes.
Mamaja dhe babai i kishin
thënë që mund të shkonte kudo
por nuk duhej të hipte në shkëmb
sepse mund të binte.
Dhe vdiq.
Histori e bukur.
Por, kur askush nuk po shikonte
ajo hipi mbi shkëmb.
Sa më shumë afrohej afër
skajit aq më shumë dëgjohej,
më shumë mund të shikonte,
më shumë mund të ndjente.
Kur ishte në anë
pa një dritë, dhe u
ngrit që ta kapte.
Dhe rrëshqiti.
-Dhe ra.
Dhe fluturoi.
Për ku fluturoi?
Në të nesërmen.
-Në të nesërmen?
Një vend me shumë diell në
qiell që mund të numërosh.
Ishte kaq i shndritshëm. -Një vend
ndryshe nga sot, apo nga dje.
Një vend ku çdo gjë
është më e mirë.
"E nesërmja", nuk është vend.
Është, është... është...
Nuk mund të shihet.
-Po. Unë e pashë.
Atje jam duke shkuar.
Mirë, ne do mbyllim
sytë dhe do flemë.
Kur të zgjohemi
do kërkojmë vendin
me të gjitha gjërat që kemi nevojë.
Të "nesërmen"?
-Një shpellë.
Ishte shumë afër.
Për pak na kapi.
Unë po vija, ishe mirë.
-Duhet të shpejtoni.
Keni ndonjë lloj shpejtësie
tjetër përveç, "endjes"?
Po shkojmë mirë.
-Hej! Ke një minutë?
Si fluturoi tigresha?
-Do flas vetëm pasi të jem liruar.
Jam qesharak kështu.
-M'a lër mua.
Hej, Tak, ke një
merimangë në fytyrë.
Ups!
Ja mbathi.
Mos shkelni në ato gurë
të çuditshëm dhe shpues.
Mbi këta gurë do thuash?
Mos shkelni mbi gurë.
-Bëj mënjanë, vajzë.
Askush nuk më dëgjon.
Askush s'më dëgjon.
Nuk duhet të shkelni në këto.
Kthehu. Kthehu tani.
Ja ku iku mundësia
jonë për mbijetesë.
Dhe i burgosuri ynë.
Mirë.
Kërcimi nuk na ndihmon.
Dua të them, vetëm pak por jo shumë.
Mirë. Jo me duar, është më keq.
Mund t'ju ndihmoj por, do
duhet të bëjmë ca ndryshime.
Rrëmbimi mori fund.
Hidhe atë.
Bjeri larg.
Më larg.
Vërtet?
-Mirë, Djalë i zgjuar.
Po tani çfarë?
Peshk i mirë, peshk i mirë.
Mirë! Tani mund të shikoni.
Më pëlqejnë. Ku janë këmbët time?
-Aty janë.
Mirë.
Je e rëndë.
-Vërtet?
Faleminderit.
Heh, prit.
Jam mirë, jemi mirë.
Janë fantastike. Nga
i gjen këto ide?
E quaj, "truri".
Jam mjaft i sigurt se
nga aty vijnë idetë.
Babi, unë nuk kam tru.
Kemi kaluar shumë mirë
pa tru, deri më sot.
Burrat e shpellave, nuk
kanë nevojë për tru.
Kemi këto.
Për këto po flas.
Idetë janë për të dobë***.
Tani le të shkojmë në atë mal.
Ah, më pëlqejnë shumë.
-Peshk i mirë, mos m'a haj këmbën.
Atëherë, si fluturoi tigresha?
U hodh mbi diellin dhe
fluturoi në të nesërmen.
Jo! Jo, jo!
Ç'kemi, babi.
'Paçim, ba.
E njihni shiun, apo jo?
-Nuk dalim shumë.
Hip, duket e frikshme.
-Uhh..
Babi e thua këtë për të gjitha.
Ki kujdes.
-Vërtet? Mirë.
Jo, jo, jo! Nuk është mirë.
Nuk është mirë.
Nuk është mirë.
Dhe atëherë ariu thotë,
"Është shpella jote?
Kam lënë kockat këtu para një jave."
Sa histori e bukur.
-Nuk është një histori, është shaka.
Ç'është një shaka?
-Diçka që shpik në moment
për të të bërë të qeshësh.
Ja ku i keni.. -Faleminderit.
-Ja ku i keni, një për ty.
Mirë, mirë. Prisni.
Nuk e kuptoj se pse ua dhe fëmijëve.
Nëse dikush është në rrezik
mund të lajmërohemi.
Prit. Mos the që duhet të ndahemi?
Po, kështu provojmë
më shumë rrugë.
Është më e shpejtë.
-Krudët, qëndrojnë bashkë.
Metoda jote nuk është e sigurt.
-Mund ta bëni.
Mund ta bëjmë, babi.
-Jo, jo, jo, jo, jo!
Detyra ime është t'ju mbroj.
Unë urdhëroj dhe
nuk do ndahemi.
Përveç jush.
U vendos.
Çkemi! Çkemi.
Jeni mirë?
Jemi mirë, Grug!
-Babi, kam frikë.
Më thuaj se ç'duhet të bëj.
Ç'të bëj tani?
Qëndro aty. Do të të gjej.
-Jo. Vonohemi.
Vazhdoni drejt, dhe do takohemi.
Babi?
Mirë, dakord.
Mos harroni, kurrë mos kini frikë.
Mund ta bëni.
Është në rregull.
Gjithçka po shkon mirë.
Sandi! Sandi!
Më jep një tjetër.
Të ka humbur gjë?
Eja me mua.
Këtu, djalë, kape.
Gjyshe?
Mami?
Grug?
Po shkoj ta kërkoj.
Kush është djalë i mirë?
Ti je. Ti. Të duhet një
emër. E do një emër?
Do të quaj, Dagllas.
Mund të bësh stile?
Rotullohu.
Forca Dagllas, rrotullohu.
Të lumtë, Dagllas.
Isha e dashuruar një herë.
Ai ishte një gjahtar.
Kam qenë një mbledhëse.
Ishte si një skandal.
Ushqeheshim me mana.
Kërcenim.
Pastaj babai im e theu me një shkëmb
dhe më ndërroi me gjyshin tënd.
Krudë, zbrisni.
Grug, janë mirë.
Djali, është me ta.
Ah, Djali është me ta.
Faleminderit. Rrofsh që më
informove rreth Djalit.
Mirë. Unë po ngjitem...
dhe ti mund të na bashkohesh
kur të të bjerë inati.
Dyshek prej guri?
Si thoni për një histori?
Dikush?
Atëherë, Thorku tha: "Prisni, e
vizatova unë." -S'ka kuptim.
E di që nuk ishte e
lehtë ti sillnim por
po kalojnë ditët
më të bukura të jetës.
Faleminderit për këtë.
Dua të të tregoj diçka.
Më shumë yje në qiell nga
sa mund të numërohen.
Çdo yll që përshkron
qiellin, pushon aty.
E nesërmja!
-Me siguri aty do jetë.
Do shkoj me Djalin.
Jo. Bija ime, jo.
Eja me ne.
-Nuk mund të vij pa Grugun.
Atëherë, vetëm një.
Më llogarit mua.
Vërtet, mami?
Tani?
Grugu, nuk ka ide
se si të na mbrojë.
Nuk është e vërtetë. E
mbani mend atëherë kur.. uh...
Kur ai...
-Oh, pranoje.
Nëse ai do kishte ide,
do më binte një atak dhe do vdisja.
Grug!
-Babi? -Babi.
Është shumë i madh.
Si mund të humbasë.
Prisni. Pyesim atë gruan e
shëmtuar, nëse e ka parë.
Nuk e kam parë.
Çpo bën?
-Qëndrova gjithë natën zgjuar
dhe gjeta gjithë ato ide.
Gjarpër është ai?
-Rrip. I ri dhe më i mirë.
Ah, gjarpër helmues.
Ç'e ke atë në kokë?
Quhet dëshpërim.
E quaj Rug, rimon me Grug.
Këtë e quaj makinë,
rimon me Grug.
Nuk ka rimë.
-Do na çojë më shpejt se këpucët.
Po.
Dua një si ajo.
Piktura është diçka antike.
E quaj fotografi.
E bëjmë prapë.
Isha pa mendje.
Këto i quaj hije.
The sun doesn't hurt my eyes anymore.
Nga i gjen këto ide?
-Meqë nuk kam tru
vijnë nga stomaku dhe çohen
lart deri në mendje.
Grug, duhet të vazhdojmë
E shikoni, kam ide. Mendoj.
Si kjo. E quaj shtëpi lëvizëse.
Nuk është e bukur?
Dhe këtë e quaj ashensor.
-Mami?
E di, është e keqe.
Më vjen keq për të.
Jo, jo vërtet.
Çpo përpiqeshe të bëje, Grug?
Mendova se nëse do
kisha ide si të Djalit
ndoshta Hipi do më dëgjonte
dhe ndoshta nuk do ikte.
Oh, Grug. Për këtë bëhej fjalë?
Mendova edhe se, nëse ajo
e vriste mamanë tënde, ndaj...
e di, fitore-fitore.
Arritëm.
Një shpellë. Të gjithë brenda.
Shpejt, shpejt.
Jo.
S'ka më shpella, Grug!
-Si?
Do kërcejmë mbi diell, dhe do
kalojmë në të nesërmen me Djalin.
Prisni. Të gjithë
do e bëni këtë?
Tak!
Më vjen keq, babi.
Duhet të mos
shqetësohesh për ne.
Është detyra ime të shqetësohem.
Detyra ime të ndjek rregullat.
Rregullat, nuk na shërbejnë këtu.
-Na kanë mbajtur gjallë.
Ajo nuk ishte jetë, ishte të mos vdisje.
Ndryshon shumë.
Uga, fëmijë, duhet
të më dëgjoni.
Do vdisnin po të të dëgjonin.
Tani duhet të ndjekim Djalin.
Djali...
-Djalë. Vrapo.
Është e pakuptimtë.
Nuk kemi kohë.
Çdo gjë po bie, dhe po tregohesh
i paarsyeshëm dhe joproduktiv!
Fjalët e tua më
zemërojnë më shumë.
Vazhdo fol.
-Kundërsulm.
Kishe të drejtë sot në mëngjes, ke ndryshuar.
Një burrë me ide dhe modern, e mban mend?
Jam një burrë shpellash.
-Jo, prit.
Ç'është kjo që po të
shpëton nga goditjet time?
Zift. -Jo, jo!
-Të lutem...
Duhet të kthehem tek ta.
-Mjaft lëvize..
Jo!
-Grug! Ndalo.
Askush nuk del nga kjo. Besomë.
E di.
Ti...?
-Familja ime.
Po.
Më vjen keq.
Isha i vogël kur ndodhi.
Fjalët e fundit të
babait tim ishin:
"Mos u fsheh. Jeto."
"Ndiq diellin, dhe do
arrish në të nesërmen".
Ndoqe dritën.
Vajza ime është si ti.
Jo. Është si ty.
Të do, por e harron
gjithmonë ta thotë.
Njëlloj si ti që
harron ta thuash.
Mendoja se po i mbaja gjallë.
S'ka gjë. Kjo është ajo
që bëjnë prindërit.
Ashtu është. Por nuk
mund ta bëjmë që këtu.
Kemi nevojë për një
nga ato idetë tënde.
Forca. Mund ta bësh.
Rrip, gjeneratorin e ideve të nevojës.
U aktivizua.
E gjeta.
Uou.
-Po, e di por...
po bën më të mirën që mundet.
Jepi.
Ja ku është.
Rrip, romancë,
dramë, ndershmëri.
Emocionomë.
Ajo është shenja jonë.
Tani. Ta bëjmë.
Nuk po afrohet. Macja
jonë nuk duket e trembur.
E trembur? Ta tregoj unë
se ç'është e trembura.
M'i jep mua ato shkopinj.
Prit.
Po. Ja dolëm.
Grug!
-Babi.
Hej. Jemi mirë.
Jemi mirë.
Grug, ti vendos.
Na ço te e nesërmja.
Shpejt. Shkojmë ta arrijmë.
Kishe të drejtë.
-Ja ku është.
Dielli. Mund t'ja dalim.
Do na çojë tek e nesërmja.
Vraponi.
Nuk e kuptoj. Dielli ishte këtu.
Ishte këtu.
Duhet të kthehemi në shpella.
Shpejt, shpejt.
Lëvizni, jepini. Të
qëndrojmë bashkë.
Kapmëni duart. Qëndrojmë bashkë.
Le të...
Grug, çke?
Grug, do vdesim nëse rrimë.
Grug, dëgjomë.
Duhet të kthehemi në shpella.
Jo më errësirë.
Nuk do fshihemi më.
S'ka më shpella.
Kush është kuptimi
i gjithë kësaj?
Të ndjekim dritën.
Nuk mund të ndryshoj.
Nuk kam ide.
Por kam forcë.
Dhe për momentin, ajo na duhet.
Jo! Nuk e dimë se çdo të ketë atje.
Mbase asgjë. Është e rrezikshme.
Është një mundësi.
Do ta ndjek këtë mundësi.
E di që doja të të
hidhja që sapo të njoha?
Është shaka, apo jo?
-Ç'është një shaka?
Ja doli.
Ja doli.
Mirë, Tak. Rradha jote.
-Ti do vish apo jo?
Kur t'ja dalësh ti,
do vij dhe unë.
Bëre mirë.
Babi.
Gjyshe.
-Pa fjalë. Vetëm më hidh.
Prit. Sot më befasove.
Ende gjallë.
Koha për të ikur.
-Jo! Kam shumë për të të thënë.
Dua të rregulloj gjithçka por nuk kam kohë.
Unë mund ta rregulloj.
Ndihesh mirë kështu.
Si e quan?
Mendoja ta quaja "përqafim"
sepse rimon me Grug.
Por... mund ta ndërrosh nëse do.
Jo, jo! Më pëlqen, përqafim.
Të dua.
Unë...
Babi...
Kam frikë.
-Kurrë, mos ki frikë.
Aty. E shikoj.
Hej! Ja dola.
Prisni. Tani vij.
Janë në rrezik.
Rezistoni. Tani po vij.
Si të kaloj matanë?
Duhet të mendohem.
Çfarë do bënte, Djali?
Çfarë do bënte, Djali?
Unë, çfarë do bëja?
Mbama këtë.
Kam... një...
një... ide.
Vrapo.
Po.
Dagllas?
Hej, e njoh atë.
Duroni.
Nuk jemi të sigurt këtu.
Do flas unë me të.
Nuk arrita t'ja thosha.
Hip, nëse babai yt do ishte
këtu do të të thoshte...
Hapuni.
Duket si ai.
Hapuni.
Babi.
-Ja doli.
Kërceu mbi diell
por jo aq mirë.
-Ikni nga rruga.
Grug!
Ku është rreziku?
Kush i ra borisë?
Edhe unë të dua.
Një, dy, tre, katër
pesë, gjashtë dhe...
shtatë
e gjysmë.
Tetë.
Nëntë.
-Dagllas. Babi, e shpëtove.
Duhet të mbash një kafshë.
Ndodhi, që më pëlqejnë macet.
Uh.. Jo!
Duhet ta shohësh këtë.
Duhet të shkojmë atje.
Po. Shpejt.
Kjo jam unë. Më quajnë Hip.
Dhe kjo është familja ime.
Krudët.
Siç e vini re tashmë nuk
jemi shpellarë.
Ta bëjmë përsëri.
Bota jonë vazhdon të jetë ende
e ashpër dhe armiqësore.
Por tani e dimë që
Krudët ja dolën
sepse ndryshuam rregullat, ato
që na mbanin në errësirë.
Dhe sepse babai na mësoi se
gjithçka mund të ndryshojë.
Lëshojeni beben.
Mirë, pak si...
Kështu që nga sot e tutje,
do qëndrojmë këtu jashtë
dhe do ndjekim dritën.