Tip:
Highlight text to annotate it
X
ISHULLI GRILË
ISHUJT E PORTIT TË BOSTONIT
MbIidhe veten, Tedi.
MbIidhe veten!
Është thjesht ujë.
Është shumë ujë.
Forca!
Je mirë, shef?
- Po, mirë jam. Thjesht...
Nuk e duroj dot ujin.
Je partneri im i ri?
- Po.
Nuk është kjo mënyra më e mirë
për t'u njohur.
Nuk është se i ngjan tamam Tedi DanieIsit.
Ai është Iegjendë, ta them unë.
Legjendë?
Çfarë dreqin pini në PortIand?
SiatëII.
Sa kohë ke me MareshaIët?
Katër vjet.
Pra, e di sa e vogëI është?
Po ti? Ke të dashur? Je i martuar?
Isha.
Më vdiq.
Krisht, nuk e dija.
- S'ka gjë.
Ndërkohë që isha në punë
shpërtheu një zjarr në ndërtesë.
Vdiqën katër persona.
Atë e mbyti tymi dhe jo zjarri.
Është e rëndësishme.
- Më vjen keq.
Ku i kam ato dreq cigaresh?
Merr një nga të miat.
I kisha në xhaketë para se...
Nëpunësit qeveritarë të vjedhin
me sy hapur.
FaIeminderit.
Të kanë informuar për institucionin
para se të Iargoheshe?
Di vetëm që është spitaI psikiatrik.
Për të çmendurit krimineIë.
Nëse janë thjesht njerëz
që dëgjojnë zëra
dhe ndjekin fIutura,
s'do të kenë nevojë për ne.
Atje po shkojmë?
- Po.
Ana tjetër e ishuIIit është shkëmbore
deri në fund ku takohet me ujin.
Doku është e vetmja rrugë
për të zbarkuar dhe për t'u nisur.
Do ta ngremë spirancën, menjëherë
sa ju të mbërrini në breg.
Do ta vIerësoja po të nxitoheshit.
Pse?
- Po vjen stuhia.
Kurrë s'kam parë një distinktiv mareshaIi.
Unë jam nëndrejtori Mekfirson,
zotërinj.
Mirëserdhët në IshuIIin GriIë!
Do t'ju shoqëroj për në AshkIif.
Dukeni pak të nervozuar, z. Mekfirson.
Në këtë kohë jemi të gjithë,
MareshaI.
''Na kujtoni që kemi jetuar,
dashuruar dhe qeshur. ''
Perimetër i eIektrifikuar.
Nga e di?
E kam parë edhe përpara.
Në rreguII. Do t'ju jepet e gjithë ndihma
e mundshme.
Por gjatë qëndrimit tuaj,
do t'i bindeni protokoIIit, qartë?
AbsoIutisht.
Godina me tuIIa të kuqe në të djathtën tuaj
është Pavijoni A, pavijoni i meshkujve.
Pavijoni B, i femrave është ai
në të majtë.
Pavijoni C është ajo ndërtesa te pemët.
Një fortesë e vjetër civiIe.
Aty janë strehuar pacientët
më të rrezikshëm.
Hyrja në Pavijonin C ndaIohet
pa një miratim me shkrim
dhe pa prezencën time fizike
dhe të dr. KoIi.
Qartë?
Po siIIesh sikur të ka kapur marrëzia.
Ju kërkohet të dorëzoni
armët e zjarrit.
Z. Mekfiron, ne jemi mareshaIë federaIë
të emëruar sipas Iigjit.
Na kërkohet që gjithë kohës
të mbajmë me vete armët e zjarrit.
Urdhri ekzekutiv nr. 319 i Kodit FederaI
të burgjeve shtetërore konstaton
se kur ndodhesh brenda një burgu,
autoriteti është në duart e drejtorisë
së atij institucioni.
Zotërinj, nuk keni për ta kaIuar portën
me armë.
Tani që formaIitet mbaruan,
urdhëroni djema.
Si thoni të shkojmë e të gjejmë dr. KoIin?
Kur u arratis ajo? E burgosura?
Dr. KoIi do t'ua sqarojë më mirë
situatën.
ProtokoIIi.
Oficerë në një institut psikiatrik
është pak e çuditshme,
nëse s'e keni probIem ta them.
Është e vetmja e IIojit të saj në SHBA.
Madje edhe në botë. Ne marrim vetëm
pacientët më të rrezikshëm.
Kur asnjë spitaI tjetër nuk i menaxhon dot.
E gjitha kjo është për shkak të z. KoIi.
Ka krijuar diçka mjaft unike këtu.
Letërnjoftimet, zotërinj.
Distinktivët, zotërinj.
Dr. KoIi është konsuItuar disa herë
nga PoIicia AngIeze, MI5, OSS.
- Pse?
Ç'do të thuash?
Pse agjencitë inteIigjente kërkojnë
të konsuItohen me një psikiatër?
Duhet të pyesësh atë.
MareshaI DanieIs.
- Tedi.
MareshaI OII.
FaIeminderit, nëndrejtor.
- Si urdhëron, zotëri.
Ishte kënaqësi, zotërinj.
FoIi shumë gjëra rreth teje.
Mekfirson është njeri i mirë.
Ai i beson punës që bëjmë këtu.
CiIa është kjo punë?
Një shkrirje moraIe mes Iigjit, rendit
dhe kujdesit kIinik.
Më faI, doktor. Një shkrirje moraIe
mes kujt?
Këto piktura janë mjaft të sakta.
Kanë qenë dikur pacientët
që mjekonim.
Prangoseshin dhe Iiheshin
në fëIIiqësitë e tyre.
Rriheshin, torturoheshin.
U fusnim vidha në tru,
i zhytnim në ujë të ftohtë,
derisa të ngeInin pa ndjenja,
madje edhe mbyteshin.
Po tani?
- I mjekojmë.
Përpiqemi t'i shërojmë, t'i kurojmë.
Edhe nëse kjo dështon, të paktën u
sigurojmë
një masë besimi në vetvete: qetësi.
Këta janë
krimineIë të dhunshëm, apo jo?
U kanë bërë keq njerëzve.
Në disa raste i kanë vrarë.
- Thuajse në të gjitha rastet, po.
Atëherë, personaIisht them varja
qetësisë së tyre!
Detyra ime është të mjekoj
pacientët e mi,
jo viktimat e tyre.
S'jam këtu për të gjykuar.
Atëherë, kjo e burgosura...
- Pacientja.
Më faI, pacientja. RejçëII SoIando.
Është arratisur para 24 orëve.
- Mbrëmë.
Mes orës dhjetë të natës dhe mesnatës.
Konsiderohej e rrezikshme?
- Mund të thuhet.
Ka vrarë të tre fëmijët e saj.
I mbyti në Iiqenin mbrapa shtëpisë.
I mori një nga një, ua mbajti zhytur
kokat në ujë, derisa u mbytën.
Pastaj i mori brenda në shtëpi,
i vendosi në tavoIinën e kuzhinës
dhe përgatiti një ushqim me ta
para se të kaIonte një komshi.
Po i shoqi i saj?
Ka vdekur. Në brigjet e Normandisë.
Ajo është vejushë.
Kur erdhi në fiIIim ngordhi urie.
KëmbënguIi se fëmijët nuk kishin vdekur.
Më faI, doktor.
Ke një aspirinë?
Je i prirë ndaj dhimbjeve
të kokës, MareshaI.
Ndonjëherë, por sot
jam më i prirë ndaj sëmundjeve detare.
- Dehidratimit.
Je mirë, shef?
- Po.
Atëherë, ke shumë të drejtë.
Sa më thjesht, aq më mirë.
Shumë faIeminderit.
RejçëII ende beson se fëmijët e saj
janë gjaIIë.
Gjithashtu beson se kjo është shtëpia e saj
në Barkshir.
TaIIesh.
Një herë në katër vjet e kupton
se ndodhet në një institucion.
Beson se të gjithë jemi
furnizues, ***ës qumështi, postierë.
Për të mbështetur një iIuzion se
fëmijët e saj s'kanë vdekur kurrë
ajo ka krijuar një strukturë imagjinare
ku na ndan të gjithëve roIet.
Keni kontroIIuar në terren?
Drejtori dhe njerëzit e tij
kontroIIuan ishuIIin.
S'gjetën asnjë gjurmë.
Më shqetësues është fakti
si ka daIë nga dhoma.
MbyIIet nga jashtë.
Dhe e vetmja dritare që ekziston
është me hekura.
Sikur ka avuIIuar përmes mureve.
E soIIa mbas terapisë në grup,
e kyça.
U ktheva për raundin e natës
dhe ishte zhdukur.
Seriozisht, doktor. Si ka mundësi
që e vërteta nuk arrin tek ajo?
Ajo ndodhet në një institucion psikiatrik,
apo jo?
Është diçka që vihet re hera-herës.
Sa paIë këpucë u jepen pacientëve?
- Dy paIë.
Çmenduria nuk është një zgjedhje që bën,
MareshaI.
S'është se e vendos vetë ta kaIosh.
Ka ikur këmbëzbathur?
Ç'thua, doktor, ajo s'mund të bëjë
as 90 metra në atë terren.
MareshaI?
''Ligji i katrës. Kush është 67-ta?''
Ky është padyshim shkrimi i RejçëIIit.
Jo.
''Kush është 67-ta?''
Sikur ta dija!
Kjo i afrohet shumë konkIuzionit tim kIinik.
Mendon se janë shkarravitje të
rastësishme?
Aspak. RejçëIIi është e zgjuar,
e shkëIqyer në fakt.
Kjo Ietër mund të jetë e rëndësishme.
- Më faI, doktor.
Do ta mbajmë ne këtë.
- Patjetër.
Ti the se duhet të kaIonte që këtu.
Mbasi fiken dritat, sanitarët Iuajnë Ietra
këtu.
Mbrëmë në fund të shkaIIëve ishin
shtatë veta që po Iuanin poker
dhe në një farë mënyre RejçëIIi
ka arritur t'u kaIojë.
Pse?
Si? U bë e padukshme?
Doktor, na duhet të shohim të gjitha
dosjet personaIe të stafit mjekësor.
Të infermiereve, të rojeve, të sanitarëve.
Kushdo që ka punuar këtu.
- Do ta marrim parasysh kërkesën tënde.
Nuk është kërkesë, Doktor.
Ky është institucion federaI
dhe një e burgosur e rrezikshme...
Paciente.
- Paciente
është arratisur. O bindu...
- Do të shoh ç'mund të bëj.
Duhet të fIasim me stafin, e kupton?
Do t'i mbIedh në dhomën e përbashkët
mbas darke.
Nëse keni ndonjë pyetje tjetër, bashkohuni
me nëndrejtorin në kërkimet e tij.
Toka tjetër më afërt është 17.6 km Iarg
dhe uji është mjaft i ftohtë.
Rryma ishte e fortë mbrëmë.
Kishte batica.
Ajo do të ishte mbytur, ose do të ishte
përpIasur me shkëmbinjtë
dhe trupi i saj do të
kishte daIë në breg.
I keni kontroIIuar ato shpeIIat?
S'ka mundësi që ajo të ketë arritur atje.
Fundi i atyre shkëmbinjve është i mbuIuar
me dredhka heImuese, dushqe, vaIanidhe
dhe me mijëra bimë me gjemba të
mëdhenj
sa vegIa ime.
E the vetë, MareshaI, që s'kishte këpucë.
Në rreguII, djema! Kërkojmë anën tjetër!
Ç'është ajo kullë?
- Është një far i vjetër.
Çfarë ka brenda? Pacientë të tjerë?
- Pajisje për sistemimin e ujërave të zeza.
Së shpejti do të errësohet.
Po i *** fund për sonte.
Shkojmë, djema!
Ti po ruaje territorin, apo jo?
- Po.
Askush s'mund të hyjë, apo të daIë
nga dhomat e tyre në korridor pa i parë
unë.
Në rreguII. RejçëII SoIando.
Kë duhet të kaIojë tjetër ajo
që të vijë këtu?
Mua.
GIen Miga.
Zotëri, unë nuk pashë asgjë.
- Ishe në shërbim gjithë natën?
Po, por s'pashë asgjë.
GIen.
GIen.
Më thuaj të vërtetën.
Shkova në banjë.
Si? ShkeIe protokoIIin?
- Një minutë u vonova.
Të kthehemi pak mbrapsht!
Znj. SoIando hyri në dhomë
se u fikën dritat.
E di kush këtu se ç'ka bërë më përpara?
Ka njeri?
Hë pra!
Kishte mbIedhje me grupin terapeutik.
Ndodhi ndonjë gjë e pazakontë?
Përcaktoje ''të pazakontën''.
Më faI?
- Ky është një spitaI psikiatrik, MareshaI,
për të dënuarit e çmendur.
''E zakonshmja'' nuk është pjesë
e ditës tonë.
Po e rifrazoj.
Ndodhi gjë mbrëmë gjatë mbIedhjes
së grupit të terapisë që ishte
Ie të themi, më e dukshme se...
- NormaIja?
Pikërisht.
Jo. Më vjen keq.
Tha gjë znj. SoIando gjatë mbIedhjes?
Ishte e shqetësuar për shiun.
Dhe e urrente ushqimin këtu.
Ankohej vazhdimisht, përfshirë
edhe natën e mbrëmshme.
Ishte i pranishëm ndonjë doktor?
Diskutimet i drejtoi dr. Shihan.
Dr. Shihan?
Po. Ai po e drejtonte mbIedhjen.
Ai është doktori i RejçëIIit.
Psikiatri që mbikëqyr drejtpërdrejt
shëndetin e saj.
Na duhet të bisedojmë me dr. Shihanin.
Nuk është e mundur.
Iku sot në mëngjes me traget.
Kishte pIanifikuar pushimet.
Do t'i shtyhej shumë pastaj.
Jeni në një gjendje rrethimi.
Është arratisur një paciente e rrezikshme
dhe Ië doktorin e saj të ikë
me pushime?
Sigurisht, është doktor.
E ke numrin e tij të teIefonit
atje ku ka shkuar?
AIo?
AIo?
Ka njeri?
Më vjen keq, zotëri, por kanë rënë
të gjitha Iinjat.
Stuhia po e godet tokën
si të ishte një çekiç.
Nëse e vë në punë, hajde e më gjej.
MareshaIët duhet të bëjnë
një teIefonatë urgjente.
Si urdhëron, zotëri.
por nga ora 9 do të jem në shtëpi
duke pirë puro.
Nëse ju pëIqen të vini.
Shumë mirë. Mund të fIasim atje,
apo jo?
Kemi foIur, MareshaI.
Po mendoj që i jam futur Iinjës së gabuar
të shërbimit pubIik.
Është pak befasuese. Është ndërtuar
gjatë Luftës CiviIe,
në të njëjtën periudhë
me fortesën ushtarake, Pavijonin C.
Kjo ndërtesë ka qenë banesa e
komandantit
kur SHBA-ja fitoi.
Komandanti u gjykua nga Gjykata
Ushtarake.
Duket.
Muzikë e bukur! Kush është? Brahms?
Jo.
MahIer.
Ke shumë të drejtë, MareshaI.
Më faIni, zotërinj. KoIegu im
Dr. Xheremaj Nahring.
Kuartet për piano dhe teIa
në një A të butë.
HeImi juaj, zotërinj?
- Raj, nëse ke.
Një soda me akuII, të Iutem.
Nuk e ke qejf aIkooIin?
Më vjen habi.
S'është e zakonshme për njerëz
të profesionit tuaj që të pini?
E zakonshme aq sa duhet.
Po i juaji?
Si the?
- Profesioni juaj, doktor.
Gjithmonë kam dëgjuar se teprohet
me pije dhe pijanecë.
S'e kam vënë re.
Ç'është ai? Çaj i ftohtë?
MrekuIIueshëm, MareshaI.
Ke një mekanizëm të jashtëzakonshëm
mbrojtës.
Duhet të jesh mjaft i përshtatshëm
për hetime.
Njerëz si ti janë speciaIiteti im.
Njerëz dhune.
Një supozim mjaft i guximshëm ky.
S'po ju akuzoj se jeni njerëz të dhunshëm.
Është shumë ndryshe.
Ju Iutem, na udhëzo, Doktor.
Të dy keni shërbyer jashtë.
Nuk Iodhesh shumë ta gjesh.
Atje merremi me Ietra.
Jo, nuk jeni marrë me Ietra.
Që kur keni qenë në shkoIIë,
vë bast se asnjëri prej jush
s'i është shmangur një konfIikti fizik.
Jo s'e ju ka pëIqyer, por nuk e konsideronit
tërheqjen si një mundësi.
S'jemi rritur të vrapojmë, Doktor.
Po. Rritur.
Kush të ka rritur ty, MareshaI?
Mua?
Ujqërit.
Një mekanizëm mbrojtës mjaft
mbresëIënës.
Beson në Zot, MareshaI?
E kam shumë seriozisht.
Këto janë dokrra.
Ke parë ndonjëherë një kamp vdekjeje,
Doktor?
Kam qenë në kampin e përqendrimit
në Daka.
AngIishtja jote është shumë e mirë,
e përkryer, e rrjedhshme.
I shqipton bashkëtingëIIoret mjaft fort.
Je gjerman?
Është krim emigracioni iIegaI, MareshaI?
- S'e di, Doktor. Na e thuaj ti.
Dëgjo tani. Na duhen dosjet e Shihanit
dhe të pjesës tjetër të stafit.
S'do t'ju jepet asnjë dosje e personeIit
dhe pikë.
Na duhen ato dosje.
- Nuk bëhet fjaIë!
BroçkuIIa!
Kush drejton këtu?
Dr. Nahring koordinon bordin tonë të huaj.
Ai ua transmetoi kërkesën tuaj
dhe u refuzua.
U refuzua? As ata, as ti nuk keni
kompetencë
ta refuzoni.
MareshaI, vazhdoni hetimin tuaj
dhe ne do të bëjmë ç'të mundemi
për t'ju ndihmuar.
Ky hetim ka marrë fund.
Do të hartojmë raportin
dhe do t'ua çojmë
njerëzve të Huverit.
- Njerëzve të Huverit.
Nesër në mëngjes do t'i hipim tragetit.
Hajde, Çak!
Natën e bukur.
Do të fIini në dhomat e sanitarëve.
Shef, vërtet do t'i japim fund?
Pse?
S'e di, por asnjëherë s'jam dorëzuar.
Akoma s'e kemi dëgjuar të vërtetën, Çak.
RejçëII SoIando s'ka ikur
nga dhoma e mbyIIur
këmbëzbathur pa ndihmën e dikujt.
Mendoj se atë e kanë ndihmuar
shumë madje.
Ndoshta në këtë moment KoIi
është uIur në viIën e tij
dhe po rimendon sjeIIjen e tij.
Mbase në mëngjes...
- Po i fut frikën?
S'e thashë këtë.
Gjeta një grumbuII me këto, Tedi.
Je esëII ndonjëherë?
Kam vrarë shumë njerëz në Iuftë.
Prandaj pi?
Je prej vërteti?
Jo.
Ajo është ende këtu.
Kush?
RejçëIIi?
Ajo s'është Iarguar kurrë.
Të kujtohet kur qëndronin te kabina
afër Iiqenit?
Ishim shumë të Iumtur.
Ajo ndodhet këtu.
S'mund të ikësh.
S'do të iki.
Të dua shumë.
Unë jam thjesht kocka në një kuti, Tedi.
- Jo.
Jam.
Duhet të zgjohesh.
Nuk dua të shkoj.
Ti je këtu.
Nuk jam këtu.
Duhet të përbaIIesh me këtë fakt.
Por ajo është.
Edhe ai është.
Kush?
Lejdisi.
Duhet të shkoj.
Jo! Të Iutem!
Rri edhe pak.
- Oh, Tedi!
Duhet të më Iësh.
Nuk mundem.
Doktor.
Doktor!
Duhet të intervistojmë pacientët që ishin
në grupin terapeutik të RejçëIIit.
Kujtova se hetimi kishte mbaruar.
S'është se mund t'i hipim tragetit.
Merrte mjekime të tjera RejçëIIi
për sëmundjet e saj?
E dini gjendjen e shëndetit mendor
ku ndodhet sot, zotërinj?
Jo. As edhe idenë më të vogëI.
Në Iuftë.
Metoda e vjetër u beson ndërhyrjeve
kirurgjike.
Psikokirurgjisë. Procedura të tiIIa
si Iobotomia transorbitaIe.
Disa thonë se pacientët bëhen të
arsyeshëm,
disa thonë se bëhen mumie.
Po metoda e re?
- PsikofarmakoIogjia.
Është aprovuar një iIaç i ri,
që i qetëson pacientët psikotikë.
Mund të themi që i zbutë.
Me ciIën metodë je ti, Doktor?
- Unë?
Unë kam një ide radikaIe se nëse e trajton
pacientin me respekt
E shoh. Kjo është arma jote e zjarrit,
Mareshal? Je i sigurt?
dhe e dëgjon atë,
përpiqesh ta kuptosh,
mund ta arrish.
Këta pacientë?
- Edhe këta.
Ajo që duhet shpresa e fundit
kthehet në reagimin e parë.
U jep një piIuIë, i vendosë në një qoshe
dhe u kaIon.
RejçëII SoIando merrte një përzierje
iIaçesh
që kishte për qëIIim ta qetësonte,
por ishte efikase vetëm përkohësisht.
Pengesa më e madhe në shërimin e saj
ishte refuzimi për t'u përbaIIur
me ato që kishte bërë.
Ishte.
Ka një arsye që i referohesh pacientit
në kohën e shkuar, Doktor?
Shiko jashtë, MareshaI.
Si mendon ti?
Tjetri është Piter Grin.
Ka suImuar infermieren e babait të tij
me një xham të thyer.
Infermierja mbijetoi,
por iu shfytyrua fytyra përgjithnjë.
Mezi pres.
Më buzëqeshte. Ishte e ëmbëI.
Por mund ta shihje në sytë e saj
që donte të rrinte Iakuriq.
Donte të thithte paIIë.
Dakord, z. Grin.
Dhe më kërkoi një gotë ujë.
Vetëm në kuzhinë?
Sikur s'kishte fare probIem?
Pse duhet të ishte probIem?
- Dukej qartë.
Donte që unë të nxirrja vegIën time
e të qeshte me të.
Z. Grin,
duam të të bëjmë disa pyetje.
Kur e preva, uIëriti.
Por më frikësoi.
Çfarë priste ajo?
Interesante.
Kemi ardhur për të foIur
për RejçëII SoIandon, dakord?
RejçëII SoIando.
E dini se ajo ka mbytur fëmijët e saj?
Mbyti fëmijët e saj!
Jetojmë në një botë të sëmurë.
Ata duhet t'i mbysësh me gaz.
Të gjithë. Të çmendurit, vrasësit,
zezakët. Vret fëmijët e tu?
Mbyte me gaz kuçkën!
Mund të mos e bësh atë?
Një infermiere?
- Të Iutem, mjaft!
Ndoshta një infermiere.
Ndoshta kishte fëmijë.
Burrë.
Përpiqej të jetonte,
të bënte një jetë normaIe.
I shqeve fytyrën asaj, apo jo?
Urime! Për të s'ka më jetë normaIe.
Kurrë.
E di nga kush kishte frikë ajo?
Nga ty.
Mund ta ndaIosh atë, të Iutem?
Mjaft!
Të Iutem, mjaft!
E njeh një pacient me emrin Endrju Lejdis?
- Jo!
Dua të kthehem.
S'do të daI kurrë që këtu.
S'jam e sigurt nëse duhet të daI.
Më faI që po e them,
znjsh. Kërns...
- Zonja.
Znjsh. Kërns.
Por dukesh
shumë normaIe
në krahasim me pacientët e tjerë këtu.
Edhe unë kam ato ditët e mia të zymta
si të gjithë.
Diferenca është se jo të gjithë njerëzit
i vrasin burrat me një sëpatë.
Megjithatë, personaIisht mendoj
se nëse një mashkuII të rreh
dhe paIIon gjysmën e femrave që sheh
dhe askush nuk të ndihmon,
atëherë vrasja e tij me sëpatë është
gjëja më e pak e kuptueshme që mund të
bësh.
Ndoshta s'duhet të daIësh që këtu.
Ç'do të bëja edhe po të diIja?
S'e njoh më botën jashtë.
Thonë se ka
bomba mund t'i sheshojnë qytetet.
Dhe teIevizorë, siç i quani ju.
Zëra dhe fytyra që pasqyrohen
në një kuti.
Që tani dëgjoj mjaft zëra.
Ç'mund të na thuash për ReçjëIIin?
Jo dhe aq shumë. Ajo mbyIIej në vetvete.
Besonte se fëmijët e saj ishin ende gjaIIë.
Vazhdonte të besonte se jetonte në
Barkshir
dhe ne ishim fqinjët e saj.
Si ***ës qumështi, postierë...
- ... furnizues.
Ishte dr. Shihan atë natë?
Po.
FoIi për inatin.
Më trego rreth tij.
Ç'njeri është?
Ai është...
I mirë.
S'të vret sytë, siç thotë ime më.
Të ka ngacmuar?
Jo.
Jo, dr. Shihan është doktor i mirë.
Mund të më jepni një gotë ujë,
ju Iutem?
Pa probIem.
FaIeminderit, MareshaI.
Kam një pyetje të fundit, znj. Kërns.
E ke takuar ndonjëherë pacientin
me emrin Endrju Lejdis?
Jo.
S'e kam dëgjuar asnjëherë.
E kishin udhëzuar.
Ajo përdori të njëjtat fjaIë
të KoIit dhe infermieres.
I kanë treguar ç'të thotë.
- Kush është Endrju Lejdis?
I pyete të gjithë për të. Kush është?
Jam partneri yt, shef! Dreqi ta hajë!
Sa jemi njohur, Çak.
Kemi kohë në detyrë.
Ti ke një profesion, një karrierë,
por kjo që bëj unë
nuk është saktësisht sipas rreguIIave.
S'dua t'ia di për rreguIIat.
Dua të di ç'po ndodh.
Kur na erdhi kjo çështje,
e kërkova specifikisht vetë, më kupton?
- Pse?
Endrju Lejdis
ka qenë mirëmbajtësi i apartamentit
ku jetoja bashkë me gruan.
Në rreguII.
Ai ishte gjithashtu një zjarrvënës.
Endrju Lejdis ndezi shkrepësen
që shkaktoi zjarrin që vrau
gruan time.
Hapeni!
Çfarë i ndodhi Lejdisit?
Ia hodhi dhe u zhduk.
Para një viti hapa gazetën dhe e pashë aty.
Është një bir kurve i shëmtuar!
Ka një shenjë të madhe nga vetuIIa
deri në buzën e majtë.
Ka sy me ngjyra të ndryshme.
S'është një fytyrë që harrohet.
Dogji një shkoIIë dhe vrau dy veta.
I thanë zërat ta bënte.
Në fiIIim e futën në burg dhe pastaj
e transferuan këtu.
Po pastaj?
- Pastaj, asgjë.
U zhduk sikur s'kishte ekzistuar kurrë.
S'ka asnjë të dhënë.
Jam i sigurt që nuk ndodhet në Pavijonin
B.
Kështu që mbetet Pavijoni C.
Ose mund të ketë vdekur.
Edhe RejçëII SoIando. Ka goxha vend këtu
për të fshehur një kufomë.
Ka vetëm një vend që s'e di askush.
Ajo pacientja, Brixhet Kërns,
kur më dërgoi për ujë,
të tha diçka, apo jo?
Jo.
Mos bëj kështu, shef!
E shkroi.
MBATHJA!
Shef!
Duhet të hyjmë brenda!
Po ndodh si në Kansas këtu!
Dakord. Tani, ec!
Kujdes!
Krisht!
Kthehemi!
Krisht!
Je mirë, shef?
- Po, mirë jam.
Pra, Lejdis ndodhet këtu.
Çfarë do të bësh?
S'kam ardhur të vras Lejdisin.
Po të kishte qenë gruaja ime,
do ta kisha vrarë dy herë.
Kur kaIuam portat e Dakasë,
na rrethuan rojet e forcave naziste.
Komandanti kishte tentuar të vriste veten
para se të shkonim ne,
por e prishi.
Iu desh një orë të vdiste.
Kur doIa jashtë, pashë trupat përdhe.
Ishin shumë për t'i numëruar.
Ishin shumë për t'i imagjinuar.
Kështu që, po.
Rojet u dorëzuan. U morëm armët,
i rreshtuam.
S'ishte betejë.
Ishte vrasje.
Jam Iodhur me vrasjet.
S'kam ardhur për këtë këtu.
Për çfarë bëhet fjaIë, atëherë?
Mbasi u zhduk Lejdis,
fiIIova të bëj disa hetime për AshkIifin.
Shumë njerëz e dinin për këtë vend,
por askush s'fIiste.
Sikur kanë frikë nga diçka.
Ky vend financohet nga grante
të veçanta
të Komitetit të Aktiviteteve Amerikane.
Si po i Iuftojmë komunistët
nga një ishuII i Bostonit?
Duke u bërë anaIiza në tru.
Të paktën ky është hamendësimi im.
Mendon se kjo gjë po ngjet këtu?
Siç të thashë, askush nuk fIet.
Derisa të gjej dikë që ka qenë dikur
pacient këtu.
Emri i personit është Xhorxh Nojs.
Një student i mirë universiteti.
SociaIist.
I ofrojnë ca para për të bërë
një studim psikiatrik.
Gjeje pak çfarë ekzaminonin.
Drogë.
- Nisi të shohë dragonj ngado.
Për pak vrau profesorin e tij.
Pastaj u shfaq në AshkIif.
Në Pavijonin C.
E Iiruan mbas një viti.
Çfarë bën?
Dy javë në tokë, hyn në një IokaI
dhe vret tre veta.
Avokati i tij shfajësohet me sëmundjen e tij
mendore, por Nojsi
ngrihet në gjykatë
dhe i përgjërohet gjykatësit
për karrigen eIektrike,
në asnjë vend tjetër, veçse
në spitaIin psikiatrik.
Gjykatësi e dënon përjetë
në burgun Dedam.
Dhe ti e ke gjetur?
- Po, e kam gjetur.
Ai është keq fare.
Por është mjaft e qartë
nga ato që më thotë
se këtu bëjnë eksperimente
mbi njerëz.
S'e di, shef.
Nuk i besoj një të çmenduri.
- Këtu qëndron bukuria.
Të çmendurit janë subjekti më perfekt.
FIasin, por nuk i dëgjon askush.
Unë qëndrova në Daka.
Pamë se ç'janë në gjendje t'i bëjnë njerëzit
njëri-tjetrit.
Ne bëmë Iuftë
për t'i ndaIuar ata dhe tani zbuIoj
se ka gjasa të ndodhë këtu?
Në vendin tonë? Jo.
Çfarë ke ardhur të bësh, Ted?
Do të gjej provat.
Do të kthehem dhe do t'ia nxjerr namin
këtij vendi.
Kaq.
Prit një minutë.
FiIIove të pyesësh për AshkIifin,
në pritje të një mundësie
për t'u Iarguar që këtu
dhe papritur atyre iu duhet
një mareshaI amerikan?
Isha me fat. Një paciente u arratis
dhe ky është justifikimi perfekt.
Jo, jo, shef. Fati nuk vepron kështu.
As bota nuk vepron kështu.
Ata kanë gardh eIektrizues
rreth e përqark vendit.
Pavijoni C ndodhet brenda fortesës
së Luftës CiviIe?
Një drejtues stafi që Iidhet me FN
që financohet nga KAA-ja?
Jezus Krisht! Çdo gjëje këtu i vjen
era ''operacione qeveritare''!
Po sikur të kenë dashur të vish këtu?
- BroçkuIIa.
Ti po bëje pyetje.
- Dokrra!
Ne erdhëm për RejçëII SoIandën.
Ku e ke një provë që ajo ka ekzistuar?
Ata s'kanë pasur nga ta kuptonin
që më kanë emëruar për këtë çështje.
Ndoshta ti ke hetuar ata, ata ty.
Kanë mashtruar sikur ka pasur një arratisje
për të të sjeIIë këtu
dhe tani na kanë sjeIIë të dyve.
MareshaI, këtu je?
Jam nëndrejtori Mekfirson.
MareshaI!
Shiko që na gjetën!
Është ishuII. Do të na gjejnë gjithmonë.
E di që je aty!
Do të daIim nga ky ishuII i maIIkuar!
Hajde!
Hajde!
- Ec!
Thahuni, sepse ju kërkon dr. KoIi.
Shpejtoni se kjo gjë po kthehet
në një tufan!
Nesër i keni gati.
Nëse nuk na merr stuhia me vete.
Meqë ra fjaIa, cigaret tuaja s'bëjnë më.
Kështu që...
Kjo është mundësia jonë e vetme?
Kemi ca të tjera në burg,
nëse s'ju pëIqejnë.
Mirë i kemi, tani që na the.
Prandaj duhet ta përsëris nguImimin tim
se të gjithë pacientët e Pavijonit C
të vendosën në kufizime manuaIe.
Nëse përmbytet godina,
ata do të mbyten. Ti e di.
Duhet të përmbytet mirë.
- Jemi në një ishuII,
në mes të një oqeani e të një tufani.
Ka shumë gjasa të ndodhin përmbytje.
Është një rrezik për t'u marrë, Stiven.
Nëse pritet energjia...
Kemi gjeneratorë rezervë.
Po sikur të ndaIen gjeneratorët?
Do të hapen dyert e qeIive.
Ku do të shkojnë ata?
S'mund të hipin në traget,
pastaj në tokë e të shërohen.
Ke të drejtë. Ka shumë gjasa
që ata të shërohen këtu.
Nëse janë të Iidhur në dysheme,
do të vdesin.
Janë 24 njerëz.
E pranon këtë?
Me thënë të drejtën,
po të ishte për mua
do t'i vendosja të 42 në Pavijonet A dhe B
dhe në kufizime manuaIe.
Më faIni!
MareshaI.
- Më faI, Doktor. Kam një pyetje të shpejtë.
Po, erdha. Një moment.
Kur biseduam sot në mëngjes
për shënimin e RejçëIIit...
''Ligji i katrës. '' Më pëIqeu shumë.
Më the që s'ia kishe idenë se
ç'ishte fjaIia e dytë, apo jo?
''Kush është 67-ta''?
Akoma s'e di. Askush nga ne s'e di.
S'të vjen asgjë në mendje?
Asgjë?
Sepse sa dëgjova që the se ka
24 pacientë në Pavijonin C.
Dhe 42 pacientë në Pavijonet A dhe B.
Pra, janë totaIisht 66 pacientë
në këtë institucion?
Saktë, po.
Atëherë, më duket se RejçëII SoIando
ka sugjeruar
që ti ke një pacient të 67-të,
Doktor.
Druhem që jo.
- Kjo është qesharake!
Çfarë bëni këtu?
- Po bëjmë detyrën tonë!
Nuk ta tregoi Iajmin e mirë Mekfirsoni?
Jo. CiIi është Iajmi i mirë?
RejçëIIi është gjetur.
Ndodhet këtu.
Shëndoshë e mirë.
S'ka as edhe një gërvishtje.
Kush janë këta njerëz?
Pse kanë hyrë në shtëpinë time?
Janë oficerë poIicie, RejçëII.
Kanë disa pyetje.
Zonjë.
Është parë një komunist i njohur
armiqësor në këtë zonë
duke shpërndarë Iiteraturë?
Këtu?
Në këtë Iagje?
Po.
Nëse na thua se ç'bëre dje,
ku ishe,
do të na ndihmonte të minimizonim
kërkimet.
Po.
I përgatita mëngjesin Xhimit
dhe fëmijëve
dhe pastaj
i paketova Xhimit bukën
dhe ai u Iargua.
Pastaj çova fëmijët në shkoIIë.
Dhe më pas
vendosa të notoja gjatë në Iiqen.
Kuptoj.
Po pastaj?
Pastaj
mendova për ty.
Më faI, zonjë.
S'e di çfarë po fIet.
S'e di sa e vetmuar kam qenë, Xhim?
Ti ke ikur.
Ke vdekur.
Qaj çdo natë.
Si të jetoj?
Zot!
RejçëII, do të shkojë mirë.
Më vjen keq,
por çdo gjë do të shkojë mirë.
Të groposa!
Të groposa në një kosh të zbrazur.
Trupi yt Iëshonte copa mishi në det
dhe u hëngrën nga peshkaqenët.
Xhimi im ka vdekur. Kush dreqin je ti?
Kush dreqin je ti?
Kush je?
Më vjen keq për këtë.
S'doja të të ndërprisja. Kujtova
se do të të thoshte diçka.
E gjetëm te fari
duke vrapuar mbi shkëmbinj.
S'e di si kishte shkuar atje.
Do t'ju kërkoj të zbrisni poshtë në bodrum.
Ka për të ngrënë, ujë, veshje.
Është vendi më i sigurt.
kur godet tufani.
Je mirë? Dukesh i zbehtë.
Mirë jam.
Shef, je mirë?
Bën kaq shumë dritë, apo jo?
Ke ndjeshmëri ndaj dritës, dhimbje koke.
Ke migrenë, MareshaI?
Posi!
Merri këto, MareshaI. Do të fIesh
disa orë e do të zgjohesh si një ziIe.
Ka migrenë. Imagjino sikur dikush
të të sharrojë kokën,
të ta mbushë me brisqe e të ta tundin
me sa fuqi kanë.
Pini piIuIat, MareshaI.
Nuk i dua.
- Do të të ndaIojnë dhimbjen. Merri.
Duhet të shtrihet.
Kujdes! Në rreguII.
Do të bëhesh mirë.
Kush është ai?
- Ai?
Drejtori.
Mos u shqetëso për të, mirë?
Duket si një ish ushtarak trap.
Jam shumë dakord me ty.
Duhet të më kishe shpëtuar.
Duhet të na kishe shpëtuar të gjithëve.
Ej, shoku.
Lejdis.
Po.
Ç'kemi, shoku.
S'ka hatërmbetje, apo jo?
S'ka hatërmbetje.
Diçka e vogëI për më vonë.
Sepse e di sa shumë ke nevojë.
Ora po kaIon, shoku im.
Po na mbaron koha.
Më ndihmo pak.
Mund të futem në teIashe.
Kam vdekur?
Më vjen shumë keq.
Pse nuk më shpëtove?
Tentova, doja, por kur erdha,
ishte tepër vonë.
E shikon?
Nuk janë të bukur?
Pse je Iagur, zemër?
Lejdis nuk ka vdekur.
S'ka ikur.
Ai është ende këtu.
E di.
Duhet ta gjejmë, Tedi.
Duhet ta gjejmë dhe vrite direkt.
Mos u merakos.
Prapë!
Është përmbytur gjeneratori!
Je mirë, shef?
Kjo dreq migrene!
Dështuan gjeneratorët shtesë.
Po marroset i gjithë vendi.
Çfarë të bëj?
Krisht!
Jo, jo! UIe poshtë!
Shpejt!
Mendon se është djegur
i gjithë sistemi eIektrik?
Ka shumë mundësi.
I gjithë sistemi eIektronik,
gardhet, portat, dyert.
Hajde!
Ditë e bukur për shëtitje,
nuk mendon?
Për në Pavijonin C, për shembuII.
Ndoshta ndeshim Endrju Lejdisin.
E di atë për të ciIin të foIa,
Xhorxh Nojsi?
Ai më tha se këtu mbajnë
më të këqijtë.
Prej këtyre kanë frikë
edhe të burgosurit e tjerë.
Të tha gjë Nojsi në Iaborator?
Jo.
Vetëm uIërimat e njerëzve ditë e natë
i kujtoheshin. S'kishte dritare.
Kishte hekura gjithandej.
Jezus Krisht!
Hera e parë në Pavijonin C, apo jo?
Po.
- Po.
Kemi dëgjuar histori, por...
- Besomë, bir. S'ke dëgjuar asgjë.
Pjesën më të madhe të parazitëve
i kemi mbyIIur.
Disa prej tyre janë ende në gjendje
të Iirë.
Nëse shikoni ndonjërin prej tyre,
mos tentoni ta kapni vetë.
Këta maskarenj do t'ju vrasin.
Qartë?
Lëvizni, atëherë! Ecni!
Është këtu.
Lejdisi.
E ndjej.
Kape! E ke ti!
Ted!
Ej!
Tedi!
Më dëgjo!
Dëgjo! S'dua të Iargohem, more vesh?
Pse të Iargohet kush?
Këtu dëgjojmë gjëra
për botën e jashtme, për atoIet,
për testet e bombave të hidrogjenit.
E di si funksionon një bombë hidrogjeni?
Me hidrogjen?
- Sa për të qeshur!
Bombat e tjera shpërthejnë, apo jo?
Por jo bomba e hidrogjenit.
Ajo shpërthen
në qindra, mijëra gradë!
E kupton?
- Po!
E kupton?
- E kuptoj!
Lëshoje!
Jo!
Çfarë bën?
Jezus Krisht, Tedi!
Kapët BiIIings?
Ç'dreqin keni kështu? Ju thashë t'i kapnit
e jo t'i vrisnit!
Na suImoi vetë.
Më ndihmo pak. Duhet ta çojmë
në infermieri.
Jo ti. Ti bëj një shëtitje.
Hajde!
Shefi do të më çajë kokën për këtë.
Lejdis.
Lejdis.
Të gjithë kemi vdekur.
Jemi në ferr.
Të Iutem.
Më ndaIo.
Shko!
Të Iutem!
Lejdis.
Më the se do të Iirohesha nga ky vend.
Më dhe fjaIën.
Gënjeve.
Lejdis?
Lejdis!
Sa për të qeshur!
Zëri yt.
Nuk e njeh?
Mbas gjithë diskutimeve që kemi bërë?
Mbas gjithë gënjeshtrave
që më ke thënë?
Prit të të shoh fytyrën!
Thonë që tani u përkas atyre.
Thonë se s'do të Iargohem kurrë
që këtu.
Po të fiket shkrepësja.
Më Iër të të shoh fytyrën!
Pse?
Që të më gënjesh prapë?
Kjo s'ka të bëjë me të vërtetën.
- Me të vërtetën ka të bëjë.
Ka Iidhje me zbuIimin e së vërtetës!
- Ka Iidhje me ty!
Dhe me Lejdisin.
Për këtë ka qenë gjithmonë.
Ishte e rastësishme.
Një mënyrë për t'u futur.
Xhorxh?
Xhorxh Nojsi?
Jo, s'është e mundur.
Ti s'mund të jesh këtu.
Të pëIqen?
Kush ta ka bërë këtë, Xhorxh?
Ti!
Ç'do të thuash?
Pse fIet? Ti nuk duhet të fIasësh!
Jam këtu për shkakun tënd!
Xhorxh, si të futën këtu?
Si ndodhi?
Do të gjej një mënyrë për ta rreguIIuar.
DoIa një herë. Jo dy herë
dhe kurrë dy herë.
Më thuaj si të futën këtu!
- E dinin!
Nuk e kupton?
Dinin çdo gjë, pIanet e tua.
E gjitha kjo është një Iojë,
për ty
dhe jo për të hetuar gjë.
Je thjesht një mi në një Iabirint.
Xhorxh,
e ke gabim.
Vërtet?
Je ndjerë i vetmuar që kur
ke ardhur këtu?
Jam me partnerin tim.
Ti s'ke punuar më parë me të,
apo jo?
Ai është...
MareshaI amerikan nga SiatëIIi.
Nuk ke punuar asnjëherë me të,
apo jo?
Xhorxh, shiko.
Njoh njerëz. I besoj këtij njeriu.
Ata kanë fituar.
Dreq!
Do të më çojnë
te fari.
Do të më hapin trurin.
Ndodhem këtu vetëm për shkakun tënd!
Do të të nxjerr që këtu.
S'ke për të shkuar te fari!
S'mund të zbuIosh të vërtetën dhe
të vrasësh Lejdisin njëkohësisht.
Duhet të bësh një zgjedhje, kupton?
S'kam ardhur për të vrarë kënd.
Gënjeshtar!
- S'do ta vras, të betohem!
Ajo sjeII vdekje.
Lëre të Iirë.
Lëre të Iirë.
Thuaja Tedi.
Thuaja pse.
Lëre të Iirë. - Tregoji për ditën
kur më soIIe IuIe.
Duhet ta bësh!
Dhe të tregova si m'u thye zemra.
Më pyete pse.
Po Iuan me mendjen tënde.
Dhe të thashë se e kisha nga gëzimi.
Do të të vrasë.
Kërkon të zbuIosh të vërtetën?
Duhet ta Iësh atë.
S'mundem.
- Duhet ta Iësh!
S'mundem!
Atëherë, s'ke për t'u Iarguar kurrë
prej këtij ishuIIi.
DoIores?
Ai nuk është në këtë pavijon.
E kanë transferuar
që këtu.
Nëse nuk ndodhet në Pavijonin A,
atëherë ka vetëm një vend
ku mund të ndodhet.
Në far.
Ej!
Zoti të ndihmoftë!
Shef, kemi probIeme. Mekfirson
dhe KoIi ndodhen në godinë.
Mora vesh se një sanitare u soII keq
me një pacient.
Po e kërkojnë gjithandej.
Janë ngjitur në çati.
DaIim që këtu!
Këtej!
Ec. Këtij vendi i përkasim.
Çfarë të ndodhi?
- Ç'do të thuash?
Ku ishe?
Mbasi çuam atë tipin te infermieria,
i rashë nga një rrugë tjetër
për të mbIedhur të dhëna pacientësh.
E gjete Lejdisin?
Jo.
S'e gjeta.
- Gjeta gjënë më të mirë.
FormuIarin e tij të pranimit.
Vetëm ky gjendej në dosjen e tij.
S'kishte asnjë sesion,
asnjë raportim incidentesh,
asnjë fotografi. Vetëm këtë.
Ishte e çuditshme.
Merre, hidhi një sy.
Do ta shikoj më vonë.
Çfarë ke, shef?
Do ta shoh më vonë, kaq.
AshkIifi është këtej.
S'po shkoj te AshkIifi.
Po shkoj te fari.
Do të shkoj të zbuIoj se ç'dreqin po ndodh
në këtë ishuII.
Ja ku është!
Dreq!
Kemi ecur shumë drejt jugut.
Duhet të bëjmë dyfishin e rrugës mbrapa.
S'ka asnjë mënyrë
për t'i kaIuar shkëmbinjtë.
Mund të ketë një rrugë
përtej atyre pemëve.
Ndoshta ka një shteg rreth shkëmbinjve
që të çon te fari.
Çfarë po bëjmë?
Kemi formuIarin e pranimit.
Vërteton se ka 67 pacientë, që ata
kanë thënë pa reshtur se s'ekzistojnë.
Do të shkoj te fari. Më kupton?
Çfarë të të them që të ndaIosh?
Pse kërkon të më ndaIosh?
Sepse të zbresësh atje poshtë në errësirë
është vetëvrasje!
Dakord.
Atëherë, është më mirë mos të vish.
Ti më fute në këtë meseIe, shef.
Tani kam ngecur në këtë shkëmb,
në këtë ishuII.
Pa pasur askënd ku të mbështetemi,
vetëm te njëri-tjetri. Tani bën si...
Si çfarë?
Si bëj?
Çfarë ndodhi te qeIitë, Ted?
Si mendon se është koha në PortIand,
Çak?
- Unë jam nga SiatëIIi.
SiatëIIi?
Do të shkoj vetëm.
Do të vij me ty, ortak.
Vetëm, të thashë!
Mirë.
Dreqi ta hajë!
Dreqi ta hajë!
E dija se s'do të zgjaste shumë,
por kishte batica.
Çak!
Çak!
Forca!
Çak!
Ku je, Çak?!
Çak!
Çak!
Ku je?
Jam Tedi DanieIs.
Jam poIic.
Ti je MareshaIi?
Po.
E ke probIem
ta heqësh dorën nga mbrapa?
Pse?
Pse?
Dua të sigurohem se ajo që mban
nuk më Iëndon.
Do ta mbaj këtë,
nëse s'e ke probIem.
Për mua s'ka probIem.
Ti je RejçëII SoIando.
E vërteta.
I ke vrarë fëmijët e tu?
S'kam pasur kurrë fëmijë.
S'kam qenë kurrë e martuar.
Para se të shndërrohesha në paciente
të AshkIifit unë punoja këtu.
Ishe infermiere?
Isha doktoreshë, MareshaI.
Mendon se jam e çmendur?
Jo.
- Po po të thuash se nuk jam,
të ndihmon sadopak, apo jo?
Këtu qëndron gjeniaIiteti i Kafkës.
Njerëzit i thonë botës se je i çmendur
dhe ti proteston të kundërtën.
Konfirmon atë që thonë ata.
S'po të kuptoj. Më vjen keq.
Nëse shpaIIesh i çmendur,
atëherë çfarëdo që bën
është pjesë e asaj marrëzie.
Protestat racionaIe, mohimet,
frika e mirëqenë, paranoja.
Instinktet mbijetuese.
Mekanizmat mbrojtës.
Je më i zgjuar se ç'dukesh.
Ndoshta s'është gjë e mirë.
Më thuaj diçka.
Po.
Çfarë të ndodhi?
Nisa të pyes për disa ngarkesa sodiumi.
HaIucinogjene me bazë opiumi.
- IIaçe psikotrope.
Pyeta edhe për operacionet.
Ke dëgjuar për Iobotominë transorbitaIe?
E kapin pacientin me eIektroshok.
Pastaj i hapin syrin me një akuIIthyes
dhe i tërheqin disa fije nervore.
E bën pacientin më të bindur.
Më të kontroIIueshëm.
Është barbare.
E papranueshme.
E di si hyn dhimbja në trup, MareshaI?
Varet nga vendi ku je vrarë.
Jo, s'ka asnjë Iidhje me mishin.
Truri kontroIIon dhimbjen.
KontroIIon frikën, ndjeshmërinë,
gjumin, urinë, inatin, gjithçka.
Po sikur ta kontroIIosh ti?
Trurin?
Të rikrijosh një njeri,
që të mos ndjejë dhimbje,
dashuri, apo keqardhje.
Një njeri që s'mund merret në pyetje,
sepse s'ka asnjë kujtesë për të rrëfyer.
S'mund t'ua heqësh kujtesën
të gjithë njerëzve.
Kurrë.
Koreano-veriorët përdorën robërit
amerikanë
të kapur në Iuftë
në eksperimentet e tyre trushpëIarës
dhe i kthyen ushtarët në tradhtarë.
Këtë gjë po bëjnë edhe këtu.
Po krijojnë fantazma për të daIë jashtë
e për të bërë gjëra që
njerëzit s'i bëjnë dot.
Kjo IIoj aftësie, diturie
kërkon vite kohë.
Vite kërkim, me qindra pacientë
për të eksperimentuar.
50 vjet më vonë, njerëzit
do të shikojnë mbrapa
dhe do të thonë se në këtë vend
ka nisur çdo gjë.
Nazistët përdorën çifutët,
sovjetikët
të burgosurit në burgjet e tyre
dhe ne ekzaminuam pacientë
në IshuIIin GriIë.
Jo, nuk do t'i përdorin.
Ti e kupton
se ata nuk të Iënë të Iargohesh.
Unë jam një mareshaI federaI,
ata nuk më ndaIojnë dot.
Unë kam qenë një psikiatre e nderuar
nga një famiIje e respektuar.
Nuk pati rëndësi.
Më Iejo të të pyes.
Ke pasur ndonjë traumë të kaIuar
në jetën tënde?
Po. Pse ka rëndësi kjo?
Sepse kanë etiketuar një ngjarje
në të kaIuarën tënde
dhe kjo është arsyeja që ke humbur
mendjen.
Kur ata të mbyIIin këtu,
miqtë, koIegët e tu do të thonë
se ai u çmend.
Kush nuk do të çmendej pas asaj
që ka hequr ai.
Këtë mund ta thonë për këdo.
ProbIemi është se do ta thonë për ty.
Si e ke kokën?
Kokën?
- Ke parë ëndrra të çuditshme?
Ke pasur probIeme me gjumin,
dhimbje koke.
Jam i prirë të kem migrenë.
Jezus!
Nuk ke pirë piIuIa, apo jo?
Sikur edhe aspirinë?
- Aspirinë pi.
Jezus!
Ke ngrënë ushqimin në kantinë
dhe kafenë që të kanë dhënë.
Të paktën më thuaj që ke pirë
cigaret e tua.
Jo.
Nuk kam pirë cigaret e mia.
Duhen 36-48 orë që narkotikët
neuroIeptikë
të arrijnë niveIin e duhur në gjak.
PuIsi preket i pari.
Së pari majat e gishtave dhe
më në fund e gjithë dora.
Ke parë ndonjë ëndërr të keqe
kohët e fundit, MareshaI?
Më trego çfarë ndodh në far?
Më thuaj.
Kirurgji truri.
''Të hapim trurin e të shohim
nëse mund ta reaIizojmë këtë IIoj?''
Ata nuk janë më ndryshe se nazistët.
Atje i krijojnë fantazmat.
Kush e di këtë?
Në ishuII, e kam fjaIën. Kush?
Të gjithë.
Infermierët, sanitarët?
S'ka mundësi ta dinë.
- Të gjithë.
S'mund të qëndrosh këtu.
Ata kujtojnë se kam vdekur,
se jam mbytur.
Po të vijnë për të kërkuar ty,
më gjejnë mua.
Më vjen keq, por duhet të shkosh.
Do të të kthehem të të marr.
S'do të më gjesh këtu. Gjatë ditës Iëviz
dhe çdo natë gjej një vend të ri.
Por mund të të vij e të të nxjerr
nga ky ishuII.
S'dëgjove asnjë fjaIë që të thashë?
E vetmja mënyrë për t'u Iarguar nga ishuIIi
është trageti dhe atë e kontroIIojnë ata.
S'do të Iargohesh kurrë që këtu.
Kisha një mik.
Isha me të dje, por u ndamë.
E ke parë?
MareshaI.
Ti s'ke asnjë mik.
Ja ku qenke!
Pyesnim veten se kur do të shfaqesh.
UIu.
Hajde!
Po bëje shëtitje, apo jo?
Po hidhja një sy vërdaIIë.
Të pëIqeu dhurata e fundit e Zotit?
Si?
- Dhurata e Zotit.
Dhuna.
Kur zbrita poshtë në shtëpinë time
dhe pashë pemën në dhomën e ndenjës
m'u zgjat sikur të ishte
një dorë e shenjtë.
Zotit i pëIqen dhuna.
S'e kam vënë re.
- Sigurisht që e ke vënë re.
Përndryshe pse ka kaq shumë?
E kemi brenda vetes tonë.
Kështu jemi.
Shkaktojmë Iuftë, djegim sakrifica,
grabisim, pIaçkitim
dhe gostitim me mishin e vëIIezërve tanë
dhe pse? Sepse Zoti na dha dhunë
për të Iuftuar për nder të Tij.
Kujtova se Zoti na ka dhënë
urdhra moraIë.
S'ka urdhra moraIë aq të pastër
sa kjo stuhi.
S'ka asnjë urdhër moraI.
Ekziston vetëm kjo,
''E mposhtë dhuna ime tënden?''
Unë nuk jam i dhunshëm.
- Je.
Ti je po aq i dhunshëm sa ata.
E di, sepse edhe unë jam
po aq i dhunshëm sa ata.
Jemi mbIedhur nga një shoqëri
e konstruktuar.
Unë qëndroja mes teje dhe ushqimit tënd.
Godisja kafkën me gur dhe vidhja
ushqimin.
I gjori ti!
KoIi mendon se ti je i padëmshëm, se
mund
të kontroIIohesh, por unë di që je ndryshe.
Ti nuk më njeh.
- Të njoh.
Kemi shekuj që njihemi.
Nëse unë tentoj të të kafshoj me dhëmbë
në sy,
më ndaIon dot para se të të verboj?
Provoje.
Ky është guximi që kërkoj.
Ku ke qenë?
VërdaIIë, duke parë ishuIIin.
Harrova. Do të ikësh,
tani që RejçëIIi u gjet.
Patjetër.
Takim i madh.
Po.
Mesa duket dje ka hyrë një person
i paidentifikuar në Pavijonin C.
Ka nënshtruar një pacient
mjaft të rrezikshëm.
Ashtu?
Duket se ka bërë një bisedë të gjatë
me një skizofren paranojak, Xhorxh Nojsin.
Ky Nojsi që the ti,
jeton nën mashtrim?
- Jashtëzakonisht shumë. Stresohet
shumë.
Në fakt, para dy javësh, një pacient
u nervozua aq shumë
me një muhabet të Nojsit
sa e rrahu atë.
Cigare?
Jo, faIeminderit. E Iashë.
Do të marrësh tragetin?
Po, absoIutisht.
Mendoj se e morëm atë
për të ciIën erdhëm.
''Ne'', MareshaI?
Meqë ra fjaIa.
E ke parë, Doktor?
- Kë?
Ortakun tim, Çakun.
Ti nuk ke ortak, MareshaI.
Ke ardhur vetëm.
Këtu kam ndërtuar diçka me vIerë,
por gjërat me vIerë keqkuptohen
në periudhën e tyre.
Të gjithë kërkojnë një rreguIIim të shpejtë,
si gjithmonë.
Po përpiqem të bëj diçka që njerëzit,
përfshirë edhe ty, nuk e kuptojnë.
S'do të dorëzohem pa një Iuftim.
E shoh.
Më trego për ortakun tënd.
Për ciIin ortak?
MareshaI.
Po shkon gjëkundi?
Po shkoj të marr tragetin.
Është nga ana tjetër.
Nëse pret një moment,
të gjej dikë që të të çojë në port.
Ç'është kjo, Doktor?
Është qetësues.
Është masë paraprake.
- Masë paraprake?
Do të më vrasësh?
Mendon se e meriton?
Përse? Se të provokova?
Më faI. Çfarë s'të provokon ty?
Vërejtjet,
fjaIët...
- Nazistët.
Edhe ata.
Dhe sigurisht, kujtimet, ëndrrat.
E di që fjaIa ''trauma'' vjen
nga fjaIa ''pIagë'' në greqisht?
CiIa është fjaIa në gjermanisht për
ëndrrën?
Traumen.
PIagët mund të krijojnë përbindësha.
Ti je i pIagosur, MareshaI.
Nuk je dakord? Kur shikon
një përbindësh
duhet ta ndaIosh.
Jam dakord.
- Po.
Çfarë bën, zemër?
Duhet të shkosh te trageti.
Jo.
Nëse bota mendon se Çaku ka vdekur,
atëherë ai është perfekt
për eksperimentet e tyre.
Ka vetëm një vend ku mund ta çojnë.
Po shkove atje, do të vdesësh.
Ai është ortaku im. Nëse po i bëjnë keq,
po e mbajnë kundër vuIInetit të tij,
duhet ta shpëtoj.
S'mund të humbas kënd tjetër.
Të Iutem, mos shko Tedi.
Më vjen keq, e dashur.
Më pëIqen kjo gjë, sepse ma dhe ti,
por e vërteta është
Jo!
Mos Iëviz! Qëndro aty ku je!
Do të më vrasësh?
Jo, s'do të të vras.
Pse je Iagur, zemër?
Çfarë the?
- E di mirë ç'thashë.
Meqë ra fjaIa, pushka është e zbrazur.
UIu.
Thahu, dreqi ta hajë! Do të ftohesh.
Dakord.
Sa keq e dëmtove rojën?
S'e di për çfarë e ke fjaIën.
Po. Këtu është.
Thuaji dr. Shihan ta shikojë rojën
para se ta dërgosh Iart.
Pra, dr. Shihan.
Paska ardhur sot në mëngjes me traget!
S'është tamam kështu.
Më prishe makinën. Më pëIqente shumë
ajo makinë.
Më vjen keq që e dëgjoj.
Po të përkeqësohen dridhjet.
Si i ke haIucinacionet?
Largohu, Tedi.
Ky vend është fundi yt.
S'i kam aq keq.
- Do të të keqësohen edhe më tepër.
E di.
Dr. SoIando
më tregoi për neuroIeptikët.
Ashtu? Kur?
E gjeta në një shpeIIë te shkëmbinjtë,
por s'ke për ta gjetur asnjëherë.
S'e vë në dyshim.
Gjykimet s'janë të vërteta.
Por haIucinacionet janë më të rënda
nga ç'mendoja.
Nuk po merr neuroIeptikë.
Në fakt, ti s'merr asgjë.
Atëherë, ç'dreqin është kjo?
Heqje dorë?
Heqje dorë?
Nga çfarë? Që kur kemi ardhur këtu
s'kam pirë asgjë.
KIorpromazinë.
S'jam adhurues i farmakoIogjisë,
por në rastin tënd më duhet të them...
KIoro... Si the?
- KIorpromazinë.
Të njëjtën gjë që të kemi dhënë
gjatë 24 muajve të fundit.
Pra, gjatë dy viteve të fundit
keni caktuar dikë të më jepte iIaçe
fshehurazi në Boston?
Jo në Boston. Këtu.
Ke dy vjet këtu.
Je pacient i këtij instituti.
Mbas gjithë atyre që kam parë këtu,
Doktor,
vërtet do të më bindësh se jam i çmendur?
E di me çfarë IIoj njerëzish
merrem çdo ditë?
Jam mareshaI amerikan.
Ke qenë dikur. Ja, një kopje
e formuIarit tënd të pranimit.
Hyre pa Ieje në Pavijonin C,
provë për pacientin e 67-të.
Po të kishe zbarkuar në tokë,
do t'ia kishe nxjerr namin këtij vendi.
Prit pak.
- Por në një farë mënyre
nuk gjete kohë ta shikoje.
Lexoje tani.
Vazhdo.
Pacienti është tejet inteIigjent,
tejet i zhytur në iIuzion.
Një veteran Iufte i dekoruar.
Burgosur për çIirimin e Dakës.
Ish mareshaI i SHBA-së.
Ka prirje për dhunë.
Nuk tregon asnjë pendim për krimin e tij,
sepse e mohon
se krimi ka ndodhur. Tregon
në mënyrë tejet të zhviIIuar
dhe fantastike parandaIon përbaIIjen
me të vërtetën e veprimeve të tij.
Më erdhën në majë të hundës këto!
Ku është ortaku im?
Ku është Çaku?
Ta provojmë në një mënyrë tjetër!
Emri i mesëm i gruas tënde ka qenë ÇanaI,
apo jo?
Mos foI për të.
- Druhem se duhet të fIas.
Vëren gjë të përbashkët te këta
katër emra?
Ligji yt i katrës.
Çfarë shikon, Endrju?
- Nëse i ke bërë gjë
ortaku tim, Doktor, është shkeIje...
- Përqendrohu, Endrju. Çfarë sheh?
Emrat kanë të njëjtat shkronja.
Eduard DanieIs ka 13 shkronja po aq
sa Endrju Lejdis, RejçëII SoIando
dhe DoIores ÇanaI.
Emrat janë anagramë me njëri-tjetrin.
- Taktikat e frikësimit
nuk të shkojnë me mua.
Erdhe për të vërtetën.
Ja ku është!
Emri yt është Endrju Lejdis.
Pacienti i 67-të i AshkIifit je ti, Endrju.
Dokrra!
Të kanë futur këtu me vendim gjykate
para 24 muajve.
Krimi yt është i tmerrshëm.
Një që s'e faI veten,
prandaj shpike një vetvete tjetër.
Të shikojmë faktet.
Ke krijuar në një histori ku ti nuk shfaqesh
si vrasës, por si hero.
Sikur je ende mareshaI.
Vetëm këtu në AshkIif,
për shkak të rastit
dhe zbuIove kompIotin
në mënyrë që çdo gjë që të themi
për identitetin tënd, për veprimet e tua
mund t'i hedhësh poshtë si gënjeshtra,
Endrju.
Mua më quajnë Eduard DanieIs.
Kam dy vjet që e dëgjoj këtë fantazi.
Di çdo hoIIësi.
Pacienti 67. Stuhia. RejçëII SoIando,
ortaku yt i humbur, ëndrrat
që shikon çdo natë.
Vërtet ke qenë në Daka,
por ka gjasa mos të kesh vrarë roje.
Sikur të Iija të jetoje në
botën tënde imagjinare!
Vërtet.
Por ti je i dhunshëm, i stërvitur.
Je pacienti më i rrezikshëm që kemi.
Ke pIagosur rojet, pacientët e tjerë.
Para dy javësh suImove Xhorxh Nojsin.
Jo, doktor.
Ti e rrahe Nojsin.
- Sigurisht që jo!
Më jep një arsye pse duhet ta prek atë!
Sepse të quajti Lejdis.
Ti bën gjithçka për mos të qenë ai.
Kam transkriptimin e bisedës
që ke bërë dje me Nojsin.
Kjo ka Iidhje me ty dhe me Lejdisin.
Kështu ka qenë gjithnjë.
Ai thotë se ''ka Iidhje me mua
dhe me Lejdisin''.
Kur e pyete se çfarë i kishte bërë fytyrës,
ai tha dhe këtu po citoj,
''Ma ke bërë ti''.
Ai donte të thoshte që ishte faji im...
- Për pak e vrave.
Drejtori dhe bordi i jashtëm
kanë vendosur që të bëhet diçka.
Megjithëse mund të të sjeIIim
në mendje,
do të merren masa të përhershme
që ti mos të Iëndosh askënd.
Të Iobotomizojnë, Endrju.
E kupton?
Po, e kuptoj.
E kuptoj shumë mirë.
Nëse nuk Iuaj me Iojën tënde,
dr. Nahring do të më kthejë
në një nga fantazmat e tij.
Po ortaku im?
Po thua që një mareshaI është
mekanizëm mbrojtës?
Ej, shef.
Ç'dreqin po ndodh këtu?
Punon për të?
Më vjen keq, por s'kishte rrugë tjetër.
Dikush duhet të rrinte me ty.
Më ke vëzhguar, ë?
Më ke vëzhguar çdo minutë.
Kush je ti?
Kush je ti? Më thuaj.
Nuk më njeh, Endrju?
Kam qenë psikiatri yt për dy vjet.
Unë jam Lester Shihan.
Të tregova për gruan time.
E di.
- Zbrita shkëmbin për të të shpëtuar.
Besova te ti. Rrezikova çdo gjë
duke ardhur këtu!
E di, shef.
Po na mbaron koha, Endrju.
U betova para bordit se do të krijoja
roIin më radikaI
në historinë e psikiatrisë
që të të shëroja.
Kujtova se po të Iejonim
ta Iuaje këtë pjesë
do ta shikoje sa e pavërtetë,
sa e pamundur është.
U thamë ta përgatisnin vendin për dy ditë.
Më thuaj, ku janë eksperimentet e
nazistëve,
dhomat djaIIëzore të operacioneve.
Më dëgjo, Endrju.
Nëse dështojmë me ty,
atëherë çdo gjë që kemi tentuar
të bëjmë këtu
do të zhvIerësohet.
Gjithçka.
Jemi në vijë Iufte këtu, djaIosh.
Dhe tani varet nga ty.
Mos Iëvizni!
Endrju, jo!
- Mua më quajnë Eduard DanieIs.
Kjo është e mbushur.
E daIIoj nga pesha.
E shoh. Kjo është arma jote e zjarrit,
MareshaI? Je i sigurt?
Në tytë është një gjurmë
ditën kur më qëIIoi FiIip Steks!
S'ke për të Iuajtur me mendjen time
për këtë gjë, Doktor!
Atëherë qëIIo, sepse
kjo është e vetmja mënyrë
për t'u Iarguar nga ishuIIi.
Të Iutem mos, Endrju.
Arma ime.
Çfarë i keni bërë armës time?
Është një Iodër, Endrju.
Po të tregojmë të vërtetën.
DoIores ishte e çmendur. Ishte maniake,
skizofrene, vrasëse.
Ti pive, qëndrove Iarg
dhe shpërfiIIe çdo gjë që të thanë.
U shpërnguIe te shtëpia afër Iiqenit
mbasi ajo i vuri
zjarr me qëIIim apartamentit tuaj.
Mjaft, Endrju!
Gënjeni!
Këta janë fëmijët e tu.
Simoni,
Henri.
Nuk kam fëmijë.
Gruaja jote i mbyti te kabina
afër Iiqenit.
Dhe këtu është vajza e vogëI,
të ciIën e shikon në ëndrra
çdo natë.
Unë s'kam pasur kurrë vajzë.
Ajo që të thotë vazhdimisht
se duhet ta kishe shpëtuar.
T'i kishe shpëtuar të gjithë.
Vajza jote.
E quajnë RejçëII. Do të mohosh
që ajo nuk ka jetuar?
Do ta mohosh, Endrju?
Më vjen keq, zemër.
Të thashë mos të vije këtu.
Të thashë
se ky do të jetë fundi yt.
Erdha! E kapëm
jashtë OkIahomës! Kemi ndaIuar
në dhjetë vende
mes TuIsës dhe këtu.
Mund të fIe një javë.
DoIores?
DoIores?
DoIores?
DoIores?
Zemër.
Pse je e Iagur?
Më mori maIIi për ty.
Dua të shkoj në shtëpi.
Në shtëpi je.
Ku janë fëmijët?
Në shkoIIë.
Është e shtunë, zemër.
Nuk ka shkoIIë të shtunën.
ShkoIIa ime po.
Oh, Zot!
Oh, Zot!
Zot!
Oh, Zot, jo!
Forca!
Të Iutem Zot, jo!
Jo!
Jo!
Jo!
Jo!
T'i vendosim mbi tavoIinën e kuzhinës!
T'i thajmë,
t'u ndërrojmë rrobat.
Do të jenë kukuIIat tona.
Nesër mund t'i marrim në piknik.
Nëse më ke dashur, DoIores,
të Iutem mos foI më.
Dua të më duash.
Dua të më Iirosh!
Zemër.
Do t'i Iajmë.
Të dua shumë, DoIores.
- Edhe unë të dua.
Titrat NGa UniVerseHub
universehub@gmail.com
Endrju.
Më dëgjon, Endrju?
RejçëII!
RejçëII, RejçëII...
RejçëII.
Kush RejçëII?
RejçëII Lejdis.
Vajza ime.
Pse ndodhesh këtu?
Sepse kam vrarë gruan.
Pse e vrave?
Sepse mbyti fëmijët tanë.
Dhe më tha ta Iiroja.
Kush është Tedi DanieIs?
- Nuk ekziston.
As RejçëII SoIando. I kam shpikur vetë.
Pse?
Duam të dëgjojmë ta thuash.
Mbasi tentoi të vriste veten
herën e parë,
DoIores më tha
se kishte një insekt
brenda në trurin e saj.
E ndjente,
ndërsa ecte në kafkën e saj
duke tërhequr fijet nervore për qejf.
Ma tha vetë.
Ma tha, por nuk e dëgjova.
E doja shumë.
Pse i shpike?
Sepse s'e pranoj dot që DoIores
ka vrarë fëmijët tanë.
I vrava, sepse nuk e ndihmova atë.
I vrava.
Teoria ime është kjo, Endrju.
Një herë avancuam,
para nëntë muajsh dhe pastaj
u ktheve prapë mbrapa.
S'më kujtohet.
- E di.
U ktheve në zero, si një kasetë
që Iëviz pa ndërprerë
në një Iak të pafund.
Shpresoj se ajo që kemi bërë do të
mjaftojë
për të ndaIuar të mos përsëritet më.
Dua të di
se e ke pranuar reaIitetin.
Ti më ndoqe, apo jo, Doktor?
U mundove të më ndihmosh
kur askush s'më ndihmonte.
Më quajnë Endrju Lejdis
dhe kam vrarë gruan time
në pranverën e vitit 1952.
Si jemi sot?
Shumë mirë. Ti?
Nuk ankohem.
Po tani ç'do të bëjmë?
Më thuaj ti.
Duhet të Iargohemi nga ky shkëmb,
Çak.
Duhet të kthehemi në tokë.
Çfarëdo që po ndodh këtu është e keqe.
Mos u mërzit, ortak.
S'do të na kapin.
Jemi shumë të zgjuar për ta.
Po, ashtu jemi.
Ky vend më shtyn të mendoj.
Ashtu? Çfarë, shef?
CiIa është më keq?
Të jetosh si një përbindësh,
apo të vdesësh si një njeri i mirë?
Tedi?